ចំណង​ដែល​ដាច់​

ពន្លឺព្រះអាទិត្យបានចាំងតាមបង្អួចនាព្រឹកនេះ វាមានកម្តៅឧណ្ឌៗដល់ស្បែកជាមួយការដាស់តឿនសម្រាប់ថ្ងៃថ្មី ខ្ញុំត្រូវចាប់ផ្តើមគ្រប់យ៉ាងឲ្យល្អសម្រាប់ជីវិតដែលសេសសល់។ ជាងមួយឆ្នាំដែលខ្ញុំបានទទួលយកការពិតជាមួយការបរាជ័យក្នុងជីវិតគូស្រករ។ នេះជាជីវិត វាមិនហួសហេតុពេកទេព្រោះមិនមែនតែខ្ញុំដែលត្រូវបែកបាក់គ្រួសារ នៅមានមនុស្សជាច្រើនទៀតដែលទទួលយកការបរាជ័យនេះ។ 
ត្រូវហើយ! វាឈឺខ្ញុំដឹង… ហើយវាឈឺខ្លាំងទៀតផង វាឈឺរហូតដល់ខ្ញុំមិនចង់ឲ្យនរណាម្នាក់ទទួលអារម្មណ៍ឈឺបែបនេះទាល់តែសោះ។ ចំណងដប់ឆ្នាំមកនេះត្រូវបានដាច់ ព្រោះតែមនុស្សពីរនាក់មិនអាចស្រាយវាបាន។ 

ជាមួយដំណើរលើវិថីថ្មីដែលមានតែម្នាក់ឯង វាជារសជាតិដែលខ្ញុំបានតាំងចិត្តថានឹងទទួលយកជាយូរណាស់មកហើយ។ កម្លាំងបន្តិចបន្តួចដែលខ្ញុំមាន ខ្ញុំនៅតែអាចតស៊ូទៅមុខទៀតបានដោយមិនចាំបាច់អំពុលទុក្ខដល់នរណាម្នាក់។ 
នៅក្នុងផ្សែងដ៏អ៊ួអាប់នៃអតីតកាល នេះជាបច្ចុប្បន្នកាលថ្មីមួយ។ ស្នាមដិតដាមនៅក្នុងបេះដូងកំពុងតែរលុបបន្តិចម្តងៗ ហើយនៅទីបំផុតពួកយើងបានក្លាយជាអ្នកដទៃដោយភាពស្ងប់ស្ងាត់។ អ្វីដែលខ្ញុំតែងតែដាស់តឿនខ្លួនឯងគឺ គ្មាននរណាម្នាក់អាចជួយខ្ញុំបានក្រៅពីខ្ញុំខ្លួនឯង។

សូមញញិមទទួលវាចុះ!!