ផ្លូវជីវិត 15/12/2017
Posted by មានសង្ឃឹម in Uncategorized.trackback
ជារឿយៗនៅក្នុងខួរក្បាលដ៏តឹងចង្អៀតរបស់ខ្ញុំ មួយថ្ងៃៗចេះតែមានច្រើនដែលត្រូវគិត។ ទេ! ប្រហែលវាគ្រាន់តែជាអារម្មណ៍ដែលយើងយល់ដឹងតែម្នាក់ឯង។ ខ្ញុំកើតនិងធំលូតលាស់ជាមួយមនោសញ្ចេតនាដែលហូរហៀរបរិបូរណ៌ពេកណាស់ ខ្ញុំមានចិត្តអាណិតតាំងពីតូចមក អាណិតសេះ គោ ក្របី ឆ្កែ ឆ្មា… ខ្ញុំអាណិតពេលត្រឹមតែឃើញក្មេងយំដោយគ្មានមូលហេតុ។ ខ្ញុំមានចិត្តស្រឡាញ់ ស្រឡាញ់មិត្តភក្តិ ស្រឡាញ់បងប្អូន ស្រឡាញ់មនុស្សជុំវិញខ្លួន ហើយក៏ចេះតែលះបង់និងចែករំលែកជារបស់ ជាម្ហូប ជាប្រាក់កាស តាមអ្វីដែលខ្លួនមានព្រោះតែក្តីអាណិតស្រឡាញ់។ដោយសារតែហេតុផលបែបនេះទើបខ្ញុំមិនដែលគិតថានឹងធ្វើឲ្យនរណាម្នាក់ឈឺចាប់និងមិនគិតថានឹងចាកចេញពីនរណាម្នាក់។ នៅពេលវ័យកាន់តែប្រែប្រួលទើបដឹងថា លើលោកនេះគ្មានអ្វីដែលស្ថិតស្ថេរដូចការណ៍ដែលយើងគិត។
នៅពេលដែលមនុស្សរីករាយ ស្រឡាញ់គ្នា មានគូ មានអ្នកយល់ចិត្ត ក៏គិតថានេះជាពិភពលោកដែលស្រស់ស្អាត។ ស្រស់ស្អាត? ខ្ញុំមិនគិតអ៊ីចឹងទេ ទោះខ្ញុំមាននរណាឬអត់នរណាក៏ខ្ញុំមិនដែលគិតថាពិភពលោកនេះស្រស់ស្អាតម្តងដែរ។ បើកភ្នែកឡើង មុខផ្ទះសុទ្ធតែអាចម៍ឆ្កែនិងគំនរសម្រាម បើកភ្នែកឡើងត្រូវខឹងម្ចាស់ឆ្កែ នេះមិនរាប់តាំងពីស្ទះចរាចរណ៍ ការបើកប្រជែងគ្នា ឆ្វាត់ឆ្វែងដូចខ្លែងឆាបកូនមាន់… វិលមុខពេញទំហឹង។
ខ្ញុំលែងត្រេកត្រអាល ហើយអារម្មណ៍ដែលរំភើបញាប់ញ័រនឹងអ្វីដែលថ្មី ប្លែកៗ កាលពីនៅក្មេងនោះ វារលាយខ្សុលដូចអំបិលត្រូវទឹក។
ខ្ញុំបានអានរឿង ជីវិតឥតន័យ របស់លោក សុទ្ធ ប៉ូលីន។ នឹកឡើងក៏ផ្ទុះសំណើចសើចតែឯង ព្រោះថាអ្វីដែលខ្ញុំចង់និយាយត្រូវបានរៀបរាប់ក្នុងសៀវភៅនោះទាំងអស់។ មនុស្សភាគច្រើនគឺរស់នៅចាញ់បោកជីវិត ចេះតែអួតខ្លួនថាពូកែ អានច្រើន ដឹងច្រើន ឆ្លាតវៃ ស្លូតបូត ស្មោះត្រង់ សុភាពរាបសារ… ប៉ុន្តែសារធាតុពិត សៀវភៅដែលបាននោះ អានហើយចប់គឺចប់ រួចតាំងយកចរិតដើមមកអនុវត្តន៍ក្នុងជីវិតរស់នៅ។ ធុញគ្នា ឈ្លោះគ្នា បែកបាក់គ្នាជាហូរហែររៀងមក…. ។
ខ្ញុំចាប់ផ្តើមដឹងថាអារម្មណ៍ដែលជីវិតគ្មានអ្វីអស្ចារ្យ គឺប្រហែលជា៥ឆ្នាំមកហើយ។ ខ្ញុំមិនរីករាយជាមួយជីវិត រហូតក្លាយជាទម្លាប់ ចង់នរណាធ្វើអីក៏ធ្វើទៅ ទៅក៏ទៅ នៅក៏នៅ…។ វាបានធ្វើឲ្យសម្លដែលខ្ញុំញុំារាល់ថ្ងៃហ្នឹងសាបៗ គ្មានរសជាតិ គ្មានសម្រស់…។ នេះជាបញ្ហាផ្លូវចិត្តមួយ ដែលខ្ញុំស៊ូទ្រាំៗយូរៗពេកទៅក៏ប្រែក្លាយជាបែបនេះ ការមិនពេញចិត្តជីវិតគូស្រករ ការប៉ះទង្គិចផ្លូវចិត្តរៀងរាល់ថ្ងៃ វាក៏បណ្តាលឲ្យវាយ៉ាងនេះឯង។
ផ្លូវជីវិតគឺបែបនេះ បើមិនជួបគឺ ព្រាត់។ មនុស្សណាដែលមិនព្រាត់គ្នា ទោះជាស្រឡាញ់គ្នាដល់ចាស់ក៏ស្លាប់ទៅក៏នៅតែបែកគ្នាដែរ គ្មាននរណានៅលើលោកនេះហ៊ានអះអាងថាមនុស្សពេលស្លាប់ទៅអាចជួបគ្នាបានទេ។ ផ្លូវជីវិតដែលរវាងអ្នកនិងខ្ញុំក៏ដូចគ្នាដែរ ប្រាប់ខ្ញុំបានទេថាតើពួកយើងអាចដើរដល់គោលដៅដែលចង់បានទេនៅថ្ងៃអនាគត? ចម្លើយគឺ«គ្មានទេ» មែនទេ? ខ្ញុំមិនមែនជាគ្រូទាយអ្វីទេ ប៉ុន្តែពឹងផ្អែកលើទិន្នន័យដែលពួកយើងមាន គឺគ្មានទេក្តីសង្ឃឹម។ អ្នកនិងខ្ញុំ អាចនិយាយថាពេញចិត្តលើផ្លូវនេះ ហើយនៅតែបន្តដើរយឺតៗ… ទាំងកណ្តាលថ្ងៃក្តៅ ព្យុះភ្លៀងនៃធម្មជាតិ។
ខ្ញុំជាមនុស្សចូលចិត្តគិតវិជ្ជមានច្រើន ហេតុអ្វីមិនអាចគិតរឿងវិជ្ជមានរវាងយើងទាំងពីរ? អ្នកជឿទេថា អារម្មណ៍ដែលអ្នកទទួលបានគឺពេលខ្លះវាផ្តល់ភាពស័ក្តិសិទ្ធិបែបនេះ វានៅតែដូចទ្រនិចនាឡិការដែលខូចហើយទោះជាដាក់ថ្មឬជួសជុលក៏នៅតែទ្រឹងមួយកន្លែង។
ខ្ញុំក៏ចាប់ផ្តើមអានទៀត អានសៀវភៅ អំណាចដួងចិត្ត ដែលនិយាយពីថាមពលស្រូបទាញ។ ខ្ញុំចង់គិតអ្វីល្អៗសម្រាប់យើងទាំងពីរនាក់ ក៏នៅតែមិនអាច។ ខ្ញុំចង់គិតរហូតដល់ពេលមួយគ្រប់យ៉ាងផ្លាស់ប្តូរ តាមការគិតនិងការស្រូបទាញរបស់ខ្ញុំ។ «ថ្ងៃណាមួយ ខ្ញុំនឹងបែកពីអ្នក» វាបានក្លាយជាទម្លាប់នៅក្នុងខួរក្បាលនិងជ្រាបពេញក្រអៅបេះដូងរបស់ខ្ញុំ ហើយវាបែរជារុញខ្ញុំឲ្យត្រៀមចិត្តសម្រាប់ការបាត់បង់អ្នកទៅវិញ។ ខ្ញុំឈឺ ហើយកាន់តែឈឺខ្លាំងនៅពេលដែលខ្ញុំដឹងថា ថ្ងៃណាមួយអ្នកនឹងលែងមានវត្តមានអ្នកក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ ផ្លូវជីវិតនេះ ត្រូវឲ្យខ្ញុំដើរដោយគ្មានអ្នកជាថ្មីម្តងទៀត។
ខ្ញុំចាប់ផ្តើមស្អប់ជីវិត ហើយវាលែងមានអ្វីអស្ចារ្យនៅពេលដែលខ្ញុំត្រូវទទួលបរាជ័យម្តងហើយម្តងទៀត។ ខ្ញុំចង់កាន់ដៃអ្នកឲ្យជាប់ ឲ្យណែន ប៉ុន្តែសតិសម្បជញ្ញៈចេះតែជេរស្តីថា ជារឿងមិនគប្បីនិងជាកំហុសឆ្គងមួយ។ វាលោតដូចជាកណ្តឹងរោទ៍នៅពេលព្រឹក វាមានសម្លេងដូចទឹកស្រក់នៅពេលរាត្រីស្ងាត់ វាពិតជាគួរឲ្យខ្លាចរអា…។
ផ្លូវជីវិត… ចេះតែរដិបរដុបទៅ ហើយខ្ញុំត្រូវត្រៀមចិត្តថ្មីសម្រាប់ការបែកបាក់។ ពាក្យដែលខ្ញុំតែងតែនិយាយនិងដាស់តឿនខ្លួនឯងគឺ៖ «តស៊ូឡើង!! ជីវិតនៅមានរឿងរ៉ាវជាច្រើនដែលត្រូវធ្វើ គ្រប់យ៉ាងគ្រាន់តែជាការចាប់ផ្តើមប៉ុណ្ណោះ» ខ្ញុំនៅតែនិយាយដដែលបែបនេះទោះបីជាខ្ញុំរស់បានពាក់កណ្តាលជីវិតទៅហើយ នៅតែជាការចាប់ផ្តើម វាពិតជាគួរឲ្យអស់សំណើចពេកហើយ។ វាមិនហួសហេតុពេកទេ សង្ឃឹមថាថ្ងៃណាមួយគ្រប់យ៉ាងនឹងប្រសើរឡើង។ ទៅឬនៅប្រហែលវាលែងសំខាន់ សំខាន់អ្នកអាចរស់នៅដោយរីករាយនិងជោគជ័យទោះបីជាគ្មានវត្តមានខ្ញុំក៏ដោយចុះ។
នេះហើយផ្លូវជីវិត…
មានសង្ឃឹម 
មតិ»
No comments yet — be the first.