ជាការពិតមិនមែនជាសុបិន របស់លោក Kevin Carter 22/07/2011
Posted by មានសង្ឃឹម in ចំណេះដឹងទូទៅ.trackback
រូបភាពមួយនេះខ្ញុំចាំបានច្បាស់ថាបានជួប និងអានក្នុងទស្សនាវដ្ដីប្រជាប្រិយកាលពីជាង១០ ឆ្នាំមុន វាជារូបភាពដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំក្តុកក្តួល និង តែងតែស្ថិតក្នុងការចងចាំរបស់ខ្ញុំរហូត ។ ក្នុងអត្ថបទខ្លីមួយបានសរសេររៀបរ៉ាប់ថា ក្មេងតូចម្នាក់នេះបានវារទៅកាន់ជុំរុំស្បៀងអាហារ របស់អង្គការសហប្រជាជាតិ កំឡុងពេលមានការខ្វះខាតស្បៀងអាហារនៅប្រទេស ស៊ូដង់ ក្នុងឆ្នាំ១៩៩៤ ដោយវានៅមានចម្ងាយច្រើនគីឡូម៉ែតពីទីតាំងនេះ។ រូបភាពមួយនេះបានបង្កឲ្យមានការភ្ញាក់ផ្អើលដល់ពិភពលោកទាំមូល គ្មាននរណាម្នាក់ដឹងថាមានរឿងអ្វីកើតឡើង ចំពោះក្មេងតូចម្នាក់នេះឡើយ សូម្បីតែអ្នកថតរូបព្រោះគាត់បានចាកចេញបន្ទាប់ពីគាត់ បានថតរូបរួចរាល់ ។
អ្នកក៏អាចដឹងថាក្មេងនេះកំពុងតែបាក់កម្លាំង និង ពោរពេញដោយក្ដីស្រេកឃ្លាន រហូតស្ទើរតែផុតជីវិតទៅហើយ ។ មានសត្វត្មាតនៅក្បែរនោះ ចាំចឹកឆីសាកសពកុមារនេះបើសិនជាគេមិនអាចគេចផុតពីចង្កូមមច្ចុរាជនាពេលនោះ ។ មានសំនួរជាច្រើនផុសក្នុងខួរក្បាលរបស់ខ្ញុំ តើខណៈពេលនេះក្មេងតូចម្នាក់នេះទៅជាយ៉ាងណាទៅហើយ ? តើមានរឿងអ្វីខ្លះកើតឡើងពេលបន្ទាប់? តើគេមានការពិបាកយ៉ាងវេទនាយ៉ាងណាទៅ? តើកុមារនេះនឹងដឹងទេថា គេអាចរស់រឺក៏ស្លាប់? តើសត្វត្មាតនោះពិតជាមានសំណាងបានក្មេង នេះជាអាហារមែនទេ?
អ្នកអាចគិតបានដោយងាយថា តើជីវិតពួកគេវេទនាយ៉ាងណា? បើប្រៀបធៀបទៅនឹងមនុស្សមានលុយចាយហ៊ឺហា មានរបស់ទំនើប អាចចំណាយពេលនៅក្នុងបនល្បែង ស្រីញីអូនបង ផឹកស្រា ចំណីអាហារពោរពាស… អាហារដែលចាក់ធារហូរហៀ ក្នុងខណៈពេលដែលមនុស្សជាច្រើនលាននាក់កំពុងតែដង្ហោយហៅវា។ ពិភពលោកមិនមែនសុទ្ធតែស្រស់ស្អាតដូចមនុស្សពីនាក់ដែលកំពុងតែស្រលាញ់គ្នា មិនផូរផង់ដូចមនុស្សដែលកំពុង តែសោយសុខនោះទេ ហើយមិនមែនមើលឃើញតែភាពស្រស់ស្រាយ មានធម្មជាតិខៀវស្រងាត់ មានផ្កា ទឹកជ្រោះខ្យល់បរិសុទ្ធ… ការរីករាយ សំឡេងក្អាកក្អាយ… ហើយក៏មិនមែនមានតែភ្លេងសម្រាប់រាំរែកនោះដែរ ។
ពួកគេបានយកដបទឹកសុទ្ធយកមកចងខ្សែធ្វើជាស្បែកជើងពាក់ ក្នុងខណៈដែលមានមនុស្ស ទាមទារទិញយកស្បែកជើង ម៉ាកល្បីៗដើម្បីពាក់បង្អួតគ្នា ។ ពួកគេយកដីជាសៀវភៅសរសេរ ក្នុងខណៈពេលដែលមានមនុស្សត្រូវការ iPaid យកមកប្រើ ហើយពួកគេសុំត្រឹមតែកម្ទេចអាហាររសម្រាប់រស់ត្រឹមតែមួយពេល ក្នុងខណៈពេលដែលមានមនុស្សជាច្រើននាក់ តមចំណីព្រោះខ្លាចធាត់ខូច រូបរាង… ។ ពិតជាខុសគ្នាស្រលះ ខុសគ្នាដូចមេឃនិងដី ។ យើងគួរតែចំណាយពេលខ្លះក្នុងជីវិតសម្រាប់គិតដល់ពួកគេ តើវាមិនហួសហេតុពេកទេមែនទេ? តើពួកយើងពិតជាត្រូវការការហ៊ឺហាទាំងនេះជាចាំបាច់? នៅពេលដែលយើងធ្វើការប្រៀបធៀបនោះយើងនឹងអាចរកឃើញថាជីវិតរបស់យើងប្រសើរប៉ុណ្ណា? នេះជាតម្លៃជីវិតដែលពួកគេមាន សេចក្ដីសុខទោះបានត្រឹមតែជាការស្រមៃ ដែលវាមិនខុសពីពាក្យមួយដែលគេបាននិយាយថា៖
មានតែមនុស្ស ដែលរស់នៅក្នុងសង្គ្រាមទេ ដែលយល់ពីតម្លៃសន្តិភាព ។
មានតែមនុស្សស្រេកឃ្លានទេ ដែលដឹងពីតម្លៃនៃការឆ្អែត។
រូបភាពខាងលើនេះជារបស់លោក Kevin Carter ជាអ្នកថតរូបអាជីពម្នាក់ គាត់ជាជនជាតិស្បែកសររបស់អាហ្វ្រិកខាងត្បូង ដែលបានកើតនៅក្នុងឆ្នាំ១៩៦០។ រូបថតក្មេងតូចម្នាក់ខាងលើនេះបានធ្វើឲ្យគាត់ឈ្នះពានរង្វាន់ Pulitzer Prize នៅឆ្នាំ ១៩៩៤ ។ បន្ទាប់ពីគាត់បានទទួលពានរង្វាន់នេះបានបីខែ (ឯកសារខ្លះបានសរសេរថា២ខែ) គាត់បានសម្រេចចិត្តសម្លាប់ខ្លួនក្នុងវ័យត្រឹមតែ៣៣ឆ្នាំ ដោយគាត់បានសរសេរទុកក្នុងសំបុត្រតូចមួយថា៖
“ I’m really, really sorry, the pain of life overrides the joy to the point that joy does not exist. ”
គេក៏បានរកឃើញនៅអ្វីដែលគាត់បានសរសេរក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុរបស់គាត់៖
Dear God, I promise I will never waste my food no matter how bad it can taste and how full I may be. I pray that He will protect this little boy, guide and deliver him away from his misery. I pray that we will be more sensitive towards the world around us and not be blinded by our own selfish nature and interests. I hope this picture will always serve as a reminder to us that how fortunate we are and that we must never ever take things for granted.
ទាំងនេះមិនមែនជារឿងប្រលោមលោកដែលប្រឌិតឡើង មិនមានស្ថិតតែក្នុងខ្សែភាពយន្តរឺបទចម្រៀង ក៏មិនមែនជាការស្រមើស្រមៃនោះដែរ…. ប៉ុន្តែជាការពិតមិនមែនជាសុបិន ដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាគួរតែបានលឺ បានដឹង បានឃើញ និង ទទួលស្គាល់ ។ សូមចំណាយពេលខ្លះគិតដល់ភាពស្រេកឃ្លាន ក្ដីទុក្ខលំបាកវេទនារបស់ពួកគេ កុំខ្ជះខ្ជាយចំណីអាហារដែលយើងមាន និងសូមផ្ញើក្ដីអាណិតអាសូរ ដោយធ្វើការបរិច្ចាគខ្លះបើអាចធ្វើទៅបាននៅពេលដែលអ្នកបានជួបពួកគេ ទោះបីជាអ្នកស្ថិតក្នុងផ្នែកណាមួយនែពិភពលោកនេះក៏ដោយ ។
សូមផ្ញើអត្ថបទ និង បទចម្រៀងមួយបទនេះដើម្បីរំលឹកដល់មនុស្សទូទាំងសកល ។
មានសង្ឃឹម 
បរិច្ចាកដល់អ្នកត្រូវការអ្នកជួយតាមលទ្ទភាពដែលអ្នកធ្វើទៅបាន
Least for self, more for others
មិនអាចនិយាយបាន!!! ពិតជាអួលដើមក៏និយាយមិនចេញមែន
មនុស្សជាច្រើនមានសុបិន្តចង់ទៅដើរកំសាន្តទីក្រុង ញូយ៉ក ប៉ារីស ឡុង តែមនុស្សជាច្រើនទៀតសុបិន្ដគ្រាន់តែកើតនៅក្នុងចង្ក្រានបាយតែប៉ុណ្ណោះ។
so sad!!!!!!!!!!!!
គ្រួសាររបស់ខ្ញុំមានទំលាប់មួយ គឺញុំាបាយមិនអោយសល់១គ្រាប់ទោះជាឆ្អែតយ៉ាងណាក៏ដោយ។
មានតែមនុស្សចោលម្សៀតអាំគាំងទេដែលច្រាស ចោល ហើយមិនសូវគិតថាតើប្រទេស ខ្លះកំពុងត្រូវការស្បៀងអាហារ ទាំងនេះ (ខ្ញុំធ្វើការសណ្ឋគារនៅអាគាំងថ្ងៃណាក៍អង្គុយគិតដែរ ថាចុះបើម្ហូបទាំងនេះទៅស្រុកខ្ញុំ ដែលខ្លះមួយជីវិតមិនស្គាល់ បង្គង បង្គារ មិនដឹងជាយ៉ាងណាទេ) ពេលខ្លះវាដួសរួចហិត មិនឆ្ងាញ់វាយកមកចោល ហើយមិនដឹងប៉ុន្មានតោនទេ សាច់មាន់ សាច់គោ ទាំងឡានៗ ។ បើនិយាយពីការប្រើប្រាស់វិញ មហាខ្ចះខ្ចាយ សាំង ភ្លើង ។ល។
ฺសួស្ដីម្ចាស់ប្លក់! អរគុណដែលលើកយកគតិនេះចែកគ្នាពិចារណា!
ពិភពលោកនេះមិនមានគម្លាតរវាងអ្នកមានអ្នកក្រស្ថិតនៅឆ្ងាយពីគ្នាមួយប៉ូលម្នាក់ ។ អ្នកដែលមានគេចេះតែមានទៅ អ្នកក្រចេះតែក្រទៅ ។ អ្នកមានខ្លះមិនបានឲ្យតម្លៃអ្នកក្រជាមនុស្សដូចខ្លួនទេ គេចាត់អ្នកក្រថាថោកទាបជាងខ្លួន ។ មិនបាច់ទាញថយក្រោយដល់ ១០ ទៅម្ភៃកន្លងផុតទៅទេ នាថ្មីៗនេះមានការចុះកាសែតអំពីអុកញ៉ា (ឧកញា) ម្នាក់បាន(គ្រវែង)អំណោយចែកដល់រាស្ត្រក្រីក្រតាមផ្លូវ ។ ហេតុអ្វីគេយកការចែកអំណោយរបៀបនេះមកធ្វើជាល្បែងលេងសើច ?
បើពិនិត្យនៅលើកំណាត់ផ្លូវមួយនឹងមានទិដ្ឋភាពក្រនិងមាននៅក្នុងនោះ៖ ក្មេងគ្មានជម្រក, អ្នករើសអេតចាយ, ឡានម៉ាកថ្លៃៗ, ផ្ទះថ្មវីឡាស្កឹមស្កៃ…
អគុណខ្ញុំគ្រាន់តែលើកផ្នែកមួយដែលខ្ញុំដឹង ទុកគ្រាន់ជាការចែករំលែកដល់អ្នករាល់គ្នា ។ ខ្ញុំក៏បានអាននិងដឹងពីពត៌មានពិលោកមួយនេះដែរ អគុណសំរាប់ការចែករំលែកនៅទីនេះដូចគ្នា ។
សូមសំណាងល្អ
នេះហើយចំជាប្រទេសកាន់អំណាចផ្តាច់ការ គ្មានប្រជាធិបតេយ្យអ្វីបន្តិច សោះឡើយ អ្នកមានគឺមាន អ្នកក្រគឺក្ររហូតដល់ថ្នាក់ហ្នឹងឯង ចឹងហើយ បានជាមានបដិវត្តផ្កាម្លិះកើតឡើងនូវក្នុងទ្វីបអាហ្រ៊ិកហ្នឹងមុនគេនោះ! តើប្រទេសកម្ពុជាមានកើតហេតុ របៀបហ្នឹងដូចទ្វីបអាហ្រ៊ិកទេ? វាអាចនឹងមានហេតុការណ៍ចឹងកើតមាននៅកម្ពុជា បើសិនជាបណ្តោយ ឱ្យប្រទេសកម្ពុជាក្លាយទៅជា ប្រទេសកាន់អំណាចផ្តាច់ការនឹងគេនោះ!
តែប្រទេសកម្ពុជាមិនមែនអន់ឯណា! ៣ លាននៅក្រោមរបបខ្មែរក្រហម មិនទាន់បាត់ក្លិនឆ្អាបផងទេ មានបន្តរមកទៀត គឺព្រឹត្តិការណ៍ថ្ងៃ ៣០ មិនា ថ្ងៃ ៥-៦ កក្កដា ១៩៩៧ជាដើម ហើយប្រហែលជានៅមានតទៅទៀត បើសិនជាខ្មែរ មិនព្រមចងចាំទេ! បើសិនជាអនុញ្ញាតិឱ្យអ្នកកាន់ អំណាចផ្តាចការណ៍វត្តមានរបស់គេនៅកម្ពុជាតទៅទៀត!
អនិច្ចាណាស់! ពិតជាសោកស្ដាយណាស់ដែលខ្ញុំមិនអាចជួយពួកគេបាន!
សូមទាំងអស់គ្នារក្សាទុករូបទាំងនេះ ដើម្បីជាការដាស់តឿនសតិផងចុះ។
សួស្តីម្ចាស់ប្លក់ អរគុណណាស់ដែលបានរំលឹក។
ជិតម្ភៃឆ្នាំហើយទេដឹងដែលខ្ញុំបានឃើញរូបនេះល្បីនៅក្នុងទស្សនាវដ្តី (ប្រហែលជាប្រជាប្រិយ) ឃើញហើយស្រក់ទឹកភ្នែកអាណិតពួកគេណាស់។ ក្នុងពេលដែលយើងមានបាយហូបឆ្អែតដើរទះពោះ មនុស្សនៅម្ខាងលោកនៃយើងកំពុងតែត្រដរព្រោះគ្មានបាយហូប។ ក៏មិនចាំងាកទៅឆ្ងាយដែរ ម្តុំស្ទឹងមានជ័យក៏…ដូចគ្នាដែរ…
ដប់ឆ្នាំហើយរូបភាពនេះនៅតែស្ថិតក្នុងខួក្បាលរបស់ខ្ញុំ ហើយមានរូបភាពសង្វេគ និងរឿងរ៉ាវកំសត់ជាច្រើនដែលមិនអាចលុបចេញពីការចងចាំ ។ វាជាបទពិសោធន៏ដ៏ល្អសំរាប់ជីវិត ការអាណិត អាសូរ និង កាបរិច្ចាគគួរតែមានឲ្យបានច្រើនសំរាប់ពិភពលោកនេះទាំងមូល យើងមិនគួកុំចំណាយពេលហ៊ឺហា ដើរសប្បាយឥតប្រយោជន៏ច្រើនពេកអី ។
ពិតជាសរសេរបានល្អណាស់។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ក្ដុកក្ដួលក្រោយពីអានអត្ថបទនេះរួច។
ខ្ញុំចូលចិត្តឃ្លាដែលសរសេរថា «មានតែមនុស្សដែលរស់នៅក្នុងសង្រ្គាមទេដែលយល់ពីតំលៃសន្តិភាព » «មានតែមនុស្សស្រេកឃ្លានទេដែលដឹងពីតំលៃនៃការឆ្អែត»។
ខ្ញុំសូមបន្ថែមរឿងរ៉ាវអំពីរូបភាពនេះបន្តិច (តាមពិតរូបភាពនេះវាជាប់ក្នុងខួរក្បាលខ្ញុំ ហើយខ្ញុំមានបំណងសរសេរអំពីវា តែចេះតែរកពេលមិនបាន)។ ក្រោយពីរូបភាពនេះត្រូវបោះផ្សាយតាមកាសែត ខេវីន ត្រូវរីះគន់ថា ហេតុអ្វីមិនជួយក្មេងនោះ បែរជាសប្បាយនឹងថតរូបនេះទៅវិញ។ ពិភពលោកទាំងមូលបានចែកជា២ក្រុម គឺក្រុមរិះគន់ថាហេតុអ្វីគាត់មិនជួយ និងមួយក្រុមទៀតដែលគាំទ្រស្មារតីអ្នកថតរូបដើម្បីបង្ហាញពីហេតុកាលពិតកំពុងកើតឡើង។ តាមពិតដោយសាររូបភាពមួយសន្លឹកនេះហើយដែលធ្វើអោយពិភពលោកដឹងពីស្ថានភាពអត់ឃ្លាននៅស៊ូដង់នាពេលនោះ ហើយបានប្រមែប្រមូលប្រាក់ឧបត្ថម្ភទៅជួយ។ ការជជែក (បើនិយាយចំថាឈ្លោះគ្នា) រវាងបក្សពួកទាំង២ធ្វើអោយខេវីនមានការខូចនិងខកចិត្ត (ហេតុអ្វីគេមិនព្រមមើលសារដែលគាត់ចង់ប្រាប់ដែលនៅក្រោយរូបភាព បែរជាផ្ដោតសំខាន់លើការរិះគន់គ្នាទៅវិញ។ គេនិយាយថាកត្តានេះហើយជាកត្តចំបងដែលធ្វើអោយខេវីនសំលាប់ខ្លួន។
យើងគិតមើលទៅមើល តើខេវីនពិតជាមនុស្សដាច់ចិត្តឃើញស្លាប់មិនជួយឬ? តើគាត់គិតពីចង់បានកិត្តិនាមមិនគិតពីមនុស្សធម៌ឬ។ ខ្ញុំមិនជឿដូចនេះទេ។ តាមពាក្យចចាមអារាមមិនផ្លូវការ (ខ្ញុំជឿលើរឿងនេះ) ថាក្រោយពីថតរូបនេះភ្លាម ខេវិនបានទៅបីយកក្មេងនេះទៅអោយម្ដាយ។ តាមពិតរូបភាពនេះថតនៅក្បែរជំរុំចែកចំណីអាហារ ដែលម្ដាយក្មេងនេះបានតំរង់ជួរ។ ក្មេងនេះត្រូវម្ដាយទុកនៅនឹងដី ហើយចៃដន្យពេលនោះ សត្វត្មាតក៏មកទុំក្បែរនោះ។ ខេវីនមិនអាចរំលងឱកាសថតរូបដ៏ល្អមួយនេះទេ។ ខ្ញុំជឿថានៅពេលនោះ សត្វត្មាតមិនបានស៊ីក្មេងនេះទេ។
នេះគ្រាន់តែជា«រូបភាព» ដែលខេវីនចង់បញ្ជាក់ថាភាពអត់ឃ្លាននៅស៊ូដង់នាពេលនោះមានកំរិតធ្ងន់ធ្ងរប៉ុណ្ណា ហើយមានតែរូបភាពបែបនេះទេដែលអាចធ្វើអោយពិភពលោកមានចិត្តរំជើបរំជួល នាំគ្នាទៅជួយប្រជាជនស៊ូដង់នោះ។
រ៉ាយរ៉ាប់ដូចជាវែងជ្រុលហើយ ដេកលក់ពាក់កណ្ដាលផ្លូវបាត់ដឹង?
អត់ទេ កំពុងស្រក់ទឹកភ្នែកនិងចាំស្តាប់បន្តទៀត។
អគុណចំពោះការចែករំលែករបស់ គីមស្រ៊ុន នៅទីនេះ ខ្ញុំមិនបានគិតថាវាវែងរឺខ្លីអីទេ សំខាន់គឺវាមានអត្ថន័យ និងប្រយោជន៏សំរាប់មនុស្សគ្រប់គ្នា ។ ខ្ញុំនៅតែនឹកមនុស្សទាំងពីអ្នកនេះ គឺក្មេងតូច និង Kevin Carter ចំពោះខ្ញុំគាត់ទាំងពីនាក់គឺជាជនរងគ្រោះក្នុងការអត់ឃ្លាននេះ។
អរគុណគីមស្រ៊ុន! បានលឺបែបនេះ ធូរចិត្តបន្តិច។ សាធុ! សាធុ!
It is very great ideas Kim Srun, I am support you very much. From today onward i try my best to waste the food.
បើសិនជាអាច
ខ្ញុំចង់បូជាការខិត្តខំប្រឹងប្រែងរបស់ខ្ញុំទាំងអស់ ដើម្បីឲ្យធនធានមនុស្សដូច្នេះដុះដាលមានកាន់តែច្រើនឡើងក្នុងពិភពលោកយើងនេះ!
បើសិនជាអាច
ខ្ញុំចង់បូជាការខិត្តខំប្រឹងប្រែងរបស់ខ្ញុំទាំងអស់ ដើម្បីឲ្យធនធានមនុស្សដូច្នេះដុះដាលមានកាន់តែច្រើនឡើងក្នុងពិភពលោកយើងនេះ!
អរគុណសម្រាប់ទឹកចិត្តរបស់ប្អូន។