រឿងខ្លី «ប៉ាភ្លេចឈឹង» 03/04/2020
Posted by មានសង្ឃឹម in ចំណេះដឹងទូទៅ, រឿងនិទាន.add a comment
ស្តាប់ប៉ាណាកូន… ខណៈដែលប៉ាកំពុងនិយាយ កូនគេងលក់បាត់ហើយ ដៃដ៏តូចល្អិតត្រូវសង្កត់ដោយថ្ពាល់កូន សក់រួញពណ៌ទង់ដែងទទឹកជោកដិតដាមនៅលើថ្ងាសរបស់កូន… ប៉ាលួចចូលមកក្នុងបន្ទប់កូនយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់… ត្រឹមតែប៉ុន្មាននាទីមុននេះបន្តិច ខណៈប៉ាកំពុងពិនិត្យឯកសារនៅក្នុងបណ្ណាល័យ អារម្មណ៍សោកស្តាយរហូតក្លាយជាភាពតានតឹងបានចូលមកដាស់អង្រួនចិត្តប៉ា បង្ខំប៉ាឱ្យដើរសំដៅមករកគ្រែរបស់កូន។
មានរឿងជាច្រើនដែលប៉ាកំពុងតែគិត កូន… ប៉ាបានបញ្ចេញកំហឹងដាក់កូន ប៉ាស្តីបន្ទោសកូននៅពេលកូនកំពុងស្លៀកពាក់បម្រុងទៅសាលា គ្រាន់តែកូនយកក្រណាត់មកជូនខ្លួនជូតមុខ ប៉ាបន្ទោសកូនថាម៉េចមិនព្រមជូតជើងផង… ប៉ាស្រែកទាំងកំហឹងនៅពេលកូនទម្លាក់របស់ផ្សេងៗទៅលើក្តារ។
ពេលបរិភោគអាហារពេលព្រឹក ប៉ាក៏នៅតែរកឃើញកំហុសកូនទៀត… កូនធ្វើឱ្យកំពប់ប្រឡាក់ប្រឡូស កូនញុំាអាហារបន្ទីបន្ទាន់គ្មានរបៀប ដាក់កែងដៃលើតុ កូនដាក់ប៊័រលើនំប័ុងក្រាស់ហួសពេក។ ពេលកូនកំពុងរត់លេង ប៉ាកំពុងរៀបចំចេញដំណើរទៅឡើងរថភ្លើង កូនងាកបក់ដៃហើយនិយាយថា «បាយៗប៉ាៗ» តែប៉ាចងចញ្ចើមគំហកទៅវិញថា «លាងដៃឱ្យធឹងបន្តិចមើល៍»
ហើយរឿងទាំងអស់ក៏ចាប់ផ្តើមម្តងទៀតនៅពេលរសៀល ខណៈពេលប៉ាដើរតាមថ្នល់ចូលទៅជិតកូន កូនកំពុងលុតជង្គង់លេងដុំថ្ម ស្រោមជើងកវែងរបស់កូនរហែកធ្លុះធ្លាយជាច្រើនកន្លែង ប៉ាធ្វើឱ្យកូនអាម៉ាស់នៅចំពោះមិត្តប្រុសៗដោយបង្គាប់ឱ្យកូនដើរពីមុខប៉ាត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ… ស្រោមជើងនេះថ្លៃណាស់ ទាល់តែយកលុយខ្លួនឯងទៅទិញទើបកូនឯងចេះប្រយ័ត្នជាងនេះ គិតមើលចុះ… ប៉ាចេះនិយាយបែបនេះទៅរកកូនកើតដែរហ្ន៎?
បន្ទាប់ពីនោះមក កូនចាំដែរទេថា ពេលប៉ាកំពុងពិនិត្យឯកសារនៅក្នុងបណ្ណាល័យ កូនចូលមករកប៉ាដោយភ័យខ្លាច ដោយក្រសែភ្នែកពិបាកចិត្ត ពេលប៉ាងើបមុខចេញពីឯកសារ ងាកសម្លឹងទៅរកកូនដោយក្តីធុញទ្រាន់ដែលចូលមកកាត់ចង្វាក់ កូនឈរទាំងញញើតញញើមនៅនឹងមាត់ទ្វារ ប៉ាក៏សួរសន្ធាប់ថា «កូនឯងចូលមករកអី?»
កូនមិននិយាយអ្វី តែរត់ចូលមករកយ៉ាងលឿន ដៃរបស់កូនឱបកប៉ាដោយថើបប៉ា ដៃដ៏តូចរបស់កូនឱបប៉ាដោយក្តីស្រឡាញ់ដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានឱ្យវារីកស្គុះស្គាយក្នុងចិត្តរបស់កូន ដែលសូម្បីតែការណ៍ត្រូវបំភ្លេចចោលក៏មិនអាចធ្វើឱ្យក្តីស្រឡាញ់នេះស្វិតស្រពោនឡើយ… បន្ទាប់ពីនោះមក កូនក៏រត់ឡើងជណ្តើរយ៉ាងលឿនបាត់ទៅ ។
កូនសម្លាញ់… បន្ទាប់ពីនោះបន្តិច ក្រដាសឯកសាររបស់ប៉ាដែលកំពុងតែកាន់ក៏របូតចេញពីដៃ… អារម្មណ៍មិនល្អក៏ផុសឡើងក្នុងចិត្តប៉ា… តើចរិតអ្វីទៅដែលធ្វើឱ្យប៉ាទៅជាបែបនេះ? ទម្លាប់ចាំតែចាប់កំហុស ដៀលត្មះស្តីបន្ទោសនេះជាអ្វីដែលប៉ាផ្តល់ឱ្យកូនក្នុងឋានៈជាកូនប្រុស… នេះមិនមែនមានន័យថា ប៉ាមិនស្រឡាញ់កូននោះទេ វាជាការរំពឹងជ្រុលហួសហេតុពីក្មេងម្នាក់ ប៉ាបង្វឹកកូនទៅតាមមាត្រដ្ឋានរបស់ប៉ា។
ប៉ុន្តែក្នុងរូបកូនក៏មានអ្វីល្អៗជាច្រើនគួរឱ្យកោតស្ញប់ស្ញែង ស្មោះសបរិសុទ្ធបេះដូងរបស់កូនក៏ធំទូលាយប្រៀបដូចរស្មីព្រះអាទិត្យដែលបំភ្លឺអស់សព្វភ្នំធំៗទាំងឡាយ ដែលបង្ហាញឱ្យឃើញតាមរយៈទឹកចិត្តដែលស្តែងចេញដោយធម្មជាតិខណៈពេលកូនរត់មកឱ្យក្រសោបប៉ា ថើបប៉ាមុនពេលចូលគេង… យប់នេះកូនមិនចាំបាច់ព្រួយបារម្ភអ្វីទៀតទេ ប៉ានឹងមកនៅក្បែរកូនក្នុងទីងងឹត ប៉ានឹងលុតជង្គង់នៅត្រង់នេះដោយទឹកចិត្តបរិសុទ្ធ។
វាជាការតបស្នងដែលមិនសូវសក្តិសមគ្នាប៉ុន្មានទេ ប៉ាដឹងថាកូនមុខជាមិនយល់ទេបើប៉ានិយាយប្រាប់ពេលកូនដឹងខ្លួន… ប៉ុន្តែថ្ងៃស្អែកនេះប៉ានឹងក្លាយជាប៉ាដ៏ពិតប្រាកដរបស់កូន ប៉ានឹងធ្វើជាមិត្តដ៏ល្អរបស់កូន ឈឺចាប់ពេលកូនឈឺ សើចពេលកូនសើចសប្បាយ ប៉ានឹងកាត់អណ្តាតរបស់ប៉ាចោលប្រសិនបើសម្តីទាំងឡាយដែលពុំមានក្តីអត់ធ្មត់របស់ប៉ាវារបូតចេញមក… ប៉ានឹងទន្ទេញពាក្យដដែលៗជាបន្តបន្ទាប់ ប្រៀបដូចការងារប្រចាំថ្ងៃថា «កូនគ្រាន់តែជាក្មេងតូចច្រមក់ម្នាក់ ជាក្មេងដ៏តូចល្អិតម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ…»
ប៉ាបារម្ភថា ខ្លាចប៉ាមើលទៅកូនប្រៀបដូចជាមនុស្សចាស់ម្នាក់ សូម្បីតែខណៈដែលប៉ាឃើញកូននៅពេលនេះ កូនក្រាបខ្លួនដ៏ទន់រងៀកនៅលើគ្រែ… ប៉ាមើលឃើញហើយថា កូននៅតូចនៅឡើយ ម្សិលមិញកូននៅក្រោមរង្វង់ដៃម្តាយ ក្បាលកូនផ្តេកលើស្មាម្តាយ… ប៉ាធ្វើជ្រុលពេកហើយ… ជ្រុលពេកហើយកូន….។
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ទន្ទឹមនឹងត្រូវដៀលត្មះស្តីបន្ទោសអ្នកដទៃសូមឱ្យព្យាយាមស្វែងយល់ចិត្តពួកគេ សូមព្យាយាមរកឱ្យឃើញថា ហេតុអ្វីទើបគេធ្វើបែបហ្នឹង នោះវានឹងផ្តល់ប្រយោជន៍ដល់អ្នកហើយបង្កផលជាវិជ្ជមានជាជាងការរិះគន់ស្តីបន្ទោស ហើយវានឹងបង្កឱ្យមានការយល់ចិត្តយល់ថ្លើម ការអត់ធ្មត់ និងក្តីមេត្តា។ ហើយបើលោកអ្នកអាចស្វែងយល់ពីពួកគេបាន លោកអ្នកអាចអភ័យទោសឱ្យពួកគេបានគ្រប់ៗគ្នា។
រឿងខ្លីនេះត្រូវបាននិពន្ធដោយលោក W. Livingston Larned និងដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅរបស់លោក Dale Carnegie ដែលមានចំណងជើងថា សិល្បៈចងមិត្ត បន្ទន់ចិត្តអ្នកដទៃ
បញ្ញា ក្មេងស្រីអូទីសឹម 12/03/2020
Posted by មានសង្ឃឹម in ចំណេះដឹងទូទៅ, ផ្ទាល់ខ្លួន, សៀវភៅកំណត់ហេតុ.add a comment
នៅពេលដែលខ្ញុំបានអានសៀវភៅមួយក្បាលដែលមានចំណងជើងថា «ស្នេហានិងការពិត» ធ្វើឱ្យខ្ញុំនឹកដល់រឿងចាស់ៗនៅក្នុងអតីតកាល ។ ខ្ញុំអានដល់រឿង៤ ដែលមានចំណងជើងថា «ស្ត្រីជួសកៅអីចំបើង» ធ្វើឱ្យខ្ញុំនឹកដល់ក្មេងស្រីម្នាក់(មិនចាំឈ្មោះ)នៅក្បែរផ្ទះរបស់ខ្ញុំកាលពីកំឡុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ៩០ ។ ខ្ញុំអានរឿងនេះ ត្រឹមពាក់កណ្តាលប៉ុណ្ណោះក៏ស្រាប់តែនឹកដល់នាង ហើយចាប់ផ្តើមសរសេរនៅទីនេះ ។ បញ្ញា (ឈ្មោះដែលខ្ញុំដាក់ឱ្យនាង) គឺជាក្មេងស្រីដែលកើតជំងឺ អូទីសឹម ពួកយើងមិនដឹងថានាងកើតជំងឺអ្វីទេ ព្រោះកាលជំនាន់នោះ យើងមិនទាន់ស្គាល់ជំងឺនេះនៅឡើយ។
បញ្ញា ជាក្មេងស្រីដែលមានអាយុស្របាលខ្ញុំ នាងមានចរិតស្លូតបូត នាងមិនដែលវាយធ្វើបាបឬរករឿងនរណាម្នាក់ឡើយ ។ នាងចូលចិត្តលេងជាមួយក្មេងៗដទៃទៀត ប៉ុន្តែរឿងដែលអាក្រក់បំផុត ក្មេងៗនៅម្តុំខ្ញុំ គ្មាននរណាលេងជាមួយនាងនោះទេ មិនតែប៉ុណ្ណោះ ជារឿយៗនាងត្រូវបានគេវាយធ្វើបាប ។ នាងនិយាយមិនច្បាស់ និងចូលចិត្តចិត្តសើចដោយបានឃើញគេឯងលេងល្បែងកំសាន្តផ្សេងៗ ដូចជាលោតមឹក គប់វង់ លេងបាយឡុកបាយឡ ផ្ទាត់កៅស៊ូ…។ បញ្ញាមិនដែលបានចូលសាលារៀនទេ ជារឿយៗ នាងដើរលេងម្តុំៗជិតផ្ទះប៉ុណ្ណោះ…។ ពេលខ្ញុំរើមករស់នៅទីនេះ ខ្ញុំឃើញនាងរួចទៅហើយ ។ ជារឿយៗខ្ញុំបានឃើញក្មេងៗ លួចវាយនិងក្តិចនាង នៅលើដៃនិងមុខនាង មានស្នាមក្រចកស្ទើរសុះសាច់… ហើយសូម្បីតែមិត្តភក្តិខ្ញុំក៏ធ្លាប់វាយនាងដែរ ទោះបីនាងអង្គុយតែឯងមិនរំខាននរណាក៏ដោយ ។ ខ្ញុំយល់ថា ពួកគេទាំងនោះដូចជាខ្នាញ់នាងដោយអារម្មណ៍រើសអើង…។
ចំពោះខ្ញុំ ខ្ញុំគ្មានចំណែកណាមួយនៃហិង្សាលើរាងកាយនាងសូម្បីតែម្តង ជារឿយៗខ្ញុំតែងតែពនិត្យលើដៃជើងនាងជាមួយស្លាកស្នាមទាំងនោះ ។ ម្តងម្កាល នាងអង្គុយយំដោយមិនព្រមងើបទៅណា ដោយសុខចិត្តឱ្យពួកគេព្រួតវាយ ក្តិចតាមចិត្ត ។ ដោយសារខ្ញុំជាក្មេងដែលធ្លាប់រស់នៅជនបទ ខ្ញុំមិនធ្លាប់ស្គាល់ការរើសអើងនោះទេ ព្រោះតាមរបៀបក្មេងជនបទការស្មើរជារឿងធម្មតា ។ បងស្រីនិងខ្ញុំ តែងតែដេញនាងឱ្យត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ដោយបន្លាចថាប៉ានាងនឹងមករកនាង មូលហេតុដោយសារនាងខ្លាចប៉ានាងជាងគេ ។ ពួកយើងមិនដឹងទេថា ហេតុអ្វីបានជានាងចូលចិត្តនៅខាងក្រៅ ដោយមិនដែលនឹកនាផ្ទះសោះ នេះអាចដោយសារតែភាពឯកោ…។
ផ្ទះរបស់បញ្ញាស្ថិតនៅឆៀងខាងកើតក្រោយផ្ទះរបស់ខ្ញុំ ។ ដោយសារផ្ទះរបស់ខ្ញុំស្ថិតនៅជាន់ទីពីរ ទើបស្រឡះអាចមើលឃើញផ្ទះនាងបានច្បាស់ ។ ការពិតផ្ទះនាងធំស្អាតជាងផ្ទះរបស់ពួកយើងឆ្ងាយណាស់ ហើយឪពុកម្តាយរបស់នាងក៏ជាអ្នកមានមុខមាត់ ។ ជាប្រភេទផ្ទះវីឡាបែបជំនាន់បារាំងកាត់ ដែលសង់ខ្ពស់និងមានពីរជាន់ ដោយមានបង្អួតចំហៀងបែរមកចំទ្វាក្រោយផ្ទះរបស់ខ្ញុំ ។ ពេលខ្លះខ្ញុំឃើញនាងអើតតាមបង្អួច ហើយនាងស្រែកហៅពួកខ្ញុំ(បែបមិនច្បាស់) ហើយបក់ដៃចុះឡើង ។ បញ្ញាមានបងប្រុសម្នាក់ ហើយជារឿយៗគាត់តែងតែជិះម៉ូតូមកយកនាងពីមុខផ្ទះពួកយើងត្រឡប់ទៅវិញ ឬ ពេលខ្លះគាត់ជិះម៉ូតូក្រោយនាង។ នាងចូលចិត្តមកលេងម្តុំផ្ទះពួកយើង ព្រោះម្តុំនេះសំបូរក្មេងៗច្រើន មានក្មេងប្រុស ក្មេងស្រីស្របាលៗគ្នា ហើយតែងតែជួបជុំលេងល្បែងកំសាន្តផ្សេងៗជាប្រចាំ។
មានពេលមួយ… មេឃភ្លៀងខ្លាំង នាងអង្គុយនៅក្រោយយ៉ខាងក្រោមផ្ទះរបស់ខ្ញុំតែឯង ។ ដោយមេឃជិតងងឹត ខ្ញុំក៏ប្រាប់នាងឱ្យទៅផ្ទះ ។ តែដូចជារាល់ដងគឺនាងមិនខ្វល់ពីពាក្យថាផ្ទះទេ នាងនៅតែចចេសនៅទីនេះ។ ខ្ញុំនិងបងស្រីក៏សម្រេចអូសដៃនាងទៅដល់ផ្ទះក្រោមដំណក់ទឹកភ្លៀងរិចៗ…។ ខ្ញុំក៏បានជួបបងប្រុសនាង ហើយគាត់ក៏និយាយថា អរគុណ មកពួកខ្ញុំជាគួរសម។ ដោយអាការៈនេះយើងដឹងថា បងប្រុសនាងជាមនុស្សមានការអប់រំនិងចរិយាមារយាទខុសពីពួកក្មេងដទៃទៀតឆ្ងាយ។
ពេលវេលាកន្លងមក… ពួកយើងកាន់តែរីកធំធាត់ ។ ក្មេងៗនៅទីនេះក៏កាន់តែយល់ដឹងពីឪពុកម្តាយបន្ថែម ពួកគេលែងលួចវាយធ្វើបានបញ្ញាដូចមុនទៀតហើយ ជារឿយៗពួកយើងតែងចែកចំណីខ្លះឱ្យនាងញុំា ។ នាងមិនអាចលែងជាមួយយើងទេ នាងគ្រាន់តែឈរមើលហើយសើចប៉ុណ្ណោះ ។ បើលេងលោតកៅស៊ូ ពួកគេឱ្យបញ្ញាជាអ្នកកាន់កៅស៊ូ ព្រោះនាងមិនចេះលោត… បញ្ញាដូចជាសប្បាយចិត្តនឹងការចូលរួមលេងបែបនេះ។
ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំនឹងមិត្តភក្តិបានឃើញមានឈាមហូរប្រលាក់សំពត់ និង ដាមតាមជើងរបស់នាង…។ យើងពិតជាភ័យខ្លាំងណាស់ ហើយយើងបានរត់ទៅប្រាប់អ្នកផ្ទះរបស់នាង ហើយពួកគេបានយកនាងត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ….។
មួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ… យើងលែងសូវបានឃើញនាងដូចមុន ។ ពួកគេបានខ្សឹបប្រាប់ខ្ញុំថា បញ្ញាពេញវ័យហើយ ហើយគ្រួសាររបស់នាងលែងឱ្យនាងចេញមកខាងក្រៅដូចមុនទៀត។
ឆ្នាំបន្តបន្ទាប់… ខ្ញុំក៏លែងចំណាយពេលជួបជុំជាមួយក្មេងៗដូចមុន ។ ពួកយើងធំៗរៀងខ្លួន ហើយខ្ញុំចំណាយពេលអង្គុយអានសៀវភៅនៅយ៉ក្រោយផ្ទះច្រើនជាងហក់កៅស៊ូឬលោតមឹក…។ មានម្តង ខ្ញុំឃើញបញ្ញាស្រែកហៅខ្ញុំតាមបង្អួចខ្វើយៗ…។ នាងដូចជាសប្បាយដូចចង់ហោះចេញពីបង្អួច… តែបងប្រុសនាងក៏ទាញនាងចូលក្នុងផ្ទះវិញ ។ ក្រោយមក តើមានរឿងអ្វីកើតឡើង? គឺជំនួសវត្តមានបញ្ញាក្បែរបង្អួច គឺជាបងប្រុសរបស់នាង ដែលតែងតែលួចមើលខ្ញុំជារឿយៗ…។ ដំបូងខ្ញុំមិនចាប់អារម្មណ៍ទេ តែពេលក្រោយខ្ញុំក៏លែងសូវនៅយ៉ក្រោយផ្ទះ ទោះជាមានអាកាសធាតុល្អយ៉ាងណាក៏ដោយ លុះណាតែមានវត្តមានបងប្អូនខ្ញុំជួបជុំគ្នាប៉ុណ្ណោះ។
បើអ្នកសួរខ្ញុំ តើខ្ញុំសរសេរអត្ថបទនេះដើម្បីអ្វី?
ខ្ញុំនឹងប្រាប់អ្នកថា ខ្ញុំចង់និយាយពីក្មេងស្រីអូទីសឹមម្នាក់ ដែលកើតមកជាមួយជំងឺដែលពិបាកព្យាបាល នាងគមិនអាចនិយាយបាន…។ ជាងកាលដែលយើងរើសអើងគ្នា យើងគួរតែផ្តល់ក្តីស្រឡាញ់និងយកចិត្តទុកដាក់ឱ្យគ្នា នេះជាអ្វីដែលយើងហៅថា «ភាពជាមនុស្ស» ។ យើងពិតជាសំណាងខ្លាំងណាស់ដែលកើតមកជាមួយកាយសម្បទាមាំមួន និងអវៈយវៈគ្រប់គ្រាន់ ។ យើងអាចមិនពេញចិត្តផ្នែកខ្លះនៃរាងកាយដែលយើងមាន ប៉ុន្តែមនុស្សជាច្រើនបានត្រឹមតែចំណាយពេលស្រម៉ៃចង់បានអ្វីដែលយើងស្អប់ខ្ពើមប៉ុណ្ណោះ ។
ថ្ងៃចុងក្រោយដែលខ្ញុំមើលពីលើផ្ទះ គឺពួកគេបានជញ្ជូនឥវ៉ាន់និងសម្ភារៈដាក់លើឡានទំនិញធំមួយ ។ ត្រូវហើយ!! គ្រួសារបញ្ញាបានចាកចេញពីទីនេះ ហើយយើងក៏បាត់ដំណឹងរបស់នាងសូន្យឈឹង…។
អត្ថបទនេះ ខ្ញុំចង់រំលឹកដល់នាងទុកជាការចងចាំមួយ ដោយចាត់ទុកថានាងជាមិត្តល្អម្នាក់!!!
ថ្ងៃចុងក្រោយនៃឆ្នាំ២០១៩ 31/12/2019
Posted by មានសង្ឃឹម in ចំណេះដឹងទូទៅ, ផ្ទាល់ខ្លួន.add a comment
សួស្តីព្រឹកថ្ងៃទី៣១ ខែធ្នូ ឆ្នាំ២០១៩ ។ នៅក្នុងអាកាសធាតុ២៦អង្សានាព្រឹកនេះ ធ្វើឱ្យចុះអាប់ដោយកន្លែង ខ្ញុំបានឃើញស្រមោលព្រាលៗនៃអាគារខ្ពស់ៗដែលកំពុងឈរប្រជែងគ្នានៅក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញ។ ឆ្លងកាត់៣៦៥ថ្ងៃ នេះជាថ្ងៃចុងក្រោយនៃឆ្នាំ២០១៩ តាមការកំណត់របស់មនុស្សជាតិ។ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមរំភើបចិត្តនឹងថ្ងៃនេះជាងរាល់ឆ្នាំ ព្រោះខ្ញុំហាក់ដូចជាចង់ឱ្យគ្រប់យ៉ាងចាប់ផ្តើមជាថ្មីឆាប់ៗ…។
ពេញមួយឆ្នាំ តើយើងឆ្លងកាត់ភាពរីករាយ ជោគជ័យ ការឈឺចាប់និងហត់នឿយអ្វីខ្លះ? មានតែយើងទេដែលដឹង…។ សម្រាប់ខ្ញុំ នេះជាឆ្នាំដែលពោរពេញដោយបញ្ហានិងឧបហេតុជាច្រើន… ខ្ញុំសើច សើច… ព្រោះខ្ញុំមិននឹកថា តើខ្លួនឯងអាចឆ្លងកាត់និងទទួលយកវាដោយវិធីណា? ដែលអាចបន្តរហូតដល់ថ្ងៃនេះ។ ខ្ញុំសើច ព្រោះខ្ញុំលែងយំជាមួយបញ្ហាទៀតហើយ… ដូចជាពាក្យមួយឃ្លាដែលគេនិយាយថា «កាលពីតូចយើងយំដើម្បីបង្ហាញភាពសោកសង្រេង ប៉ុន្តែនៅពេលដែលយើងធំដឹងក្តីយើងសើចដើម្បីទទួលយកភាពសោកសង្រេងទៅវិញ»។
ខ្ញុំបានប្រើភាពស្ងៀមស្ងាត់ដើម្បីចាក់ទម្លុះឧបសគ្គជាច្រើនដើម្បីរស់នៅ។ ខ្ញុំមិនដឹងទេថា ខ្ញុំក្លាយជាមនុស្សចាស់ទុំតាំងពីពេលណានោះទេ ប៉ុន្តែការជ្រើសរើសភាពស្ងៀមស្ងាត់និងអត់ធ្មត់គឺជាជម្រើសទីមួយរបស់ខ្ញុំ ។ ពេលសប្បាយក៏ប៉ុណ្ណឹង កើតទុក្ខក៏ប៉ុណ្ណឹង… យ៉ាងណាក៏ជីវិតនេះវានៅតែធម្មតា មិនអស្ចារ្យលើសពីនេះ ។ នៅពេលដែលស្ងៀមស្ងាត់ គឺជាពេលដែលខ្ញុំរកឃើញចម្លើយជាច្រើនដែលមនុស្សម្នាមិនបានប្រាប់ខ្ញុំ ។ នៅពេលដែលខ្ញុំស្ងៀមស្ងាត់ ខ្ញុំអាចវិភាគនិងឃើញពណ៌ពិតប្រាកដនៃបេះដូងរបស់មនុស្ស… ហើយក៏ឃើញពិតប្រាកដនៃពណ៌របស់ខ្លួនឯង។ តើវាមានអ្វីកើតឡើង? ចម្លើយគឺៈ គ្មានទេ គ្មានអ្វីកើតឡើងនោះទេ ត្រឹមតែខ្ញុំអាចទទួលយកការពិតនៃជីវិតនៅលើលោកនេះ ដោយភាពខុសគ្នាមិនជ្រួលច្របល់…។
ពេញមួយឆ្នាំ… នៅពេលដែលបញ្ហាច្រើនជាងមុន យើងចេះច្រើនជាងមុន យល់ដឹងច្រើនជាងមុន ដូច្នេះមិនថាយើងមានរឿងអ្វីកើតឡើង យើងគ្មានអ្វីត្រូវបាត់បង់ទាល់តែសោះ ។ គ្រប់បញ្ហាសុទ្ធតែមានអ្វីដែលចង់ប្រាប់យើង និងបង្រៀនយើង ។
ខ្ញុំលែងសំពះព្រះសុំឱ្យជីវិតងាយស្រួលជាងមុន មិនធ្វើបុណ្យសុំផ្សងការមានបាននិងក្តីសុខ មិនសុំឱ្យខ្លួនឯងមានសុខភាពល្អ ជួបមនុស្សល្អឬជោគជ័យ… អ្វីក៏គ្មានដែរ។ រហូតដល់ពេលនេះរាល់ពេលដែលខ្ញុំអុជធូប ខ្ញុំនឹកលែងឃើញអ្វីទាំងអស់… ។ ព្រោះមានតែការប្រើបញ្ញារបស់ខ្លួនឯងតែមួយគត់ដើម្បីរំលត់ឧបសគ្គនិងទទួលបានអ្វីដែលយើងចង់បាន…។
មួយឆ្នាំកន្លងផុតទៅ វាមិនមែនជារឿងឥតប្រយោជន៍ ព្រោះពួកយើងបានរៀនពីបញ្ហាដូចគ្នា ។ ជាមួយការទទួលខុសត្រូវ វាធ្វើឱ្យយើងហត់នឿយ ហើយក្នុងនាមជាមនុស្សចាស់ទុំ ការទម្លាក់អំរែងលើស្មាចោល ស្មើនឹងជនចោលម្សៀតម្នាក់…។ ផ្ទុយទៅវិញអំរែកនៅស្មា វាធ្វើឱ្យយើងមានអារម្មណ៍នឹងធឹងនិងធ្វើឱ្យយើងរឹងមាំជាងមុន…។
រឿងមួយដែលខ្ញុំបានរៀនពីឆ្នាំនេះ គឺការគ្រប់គ្រងចិត្តរបស់ខ្លួនឯង មិនឆេវឆាវ និង ត្រិះរិះដោយសុភវិនិច្ឆ័យ…។ ដោយយល់ពីហេតុផល យល់ពីមនុស្ស យល់ពីបញ្ហា យល់ពីសច្ចភាព… ខ្ញុំបានឈរនៅត្រង់ចំនុចមួយផ្សេងទៀតខុសពីមុន គឺការរស់នៅដោយមិនរំពឹងការជួយជ្រោមជ្រែងពីនរណាម្នាក់ ។
សូមអ្នកយកថ្ងៃនេះពិចារណាដោយស្ងប់ស្ងៀម ដើម្បីរកឱ្យឃើញថា តើពេញមួយឆ្នាំនេះយើងបានរៀនអ្វីខ្លះ? ហើយសូមអរគុណនិងលើកទឹកចិត្តរបស់ខ្លួនយើងដែលអាចឆ្លងផុតដំណាក់កាលលំបាកៗជាច្រើន…។ បើអ្នកហត់ បើអ្នកឈឺចាប់ សូមបង្ហូរទឹកភ្នែកចេញមក ហូរឱ្យអស់ ឱ្យបានធូរ… ព្រោះប្រហែលជាពួកយើងលាក់ទុក្ខវាយូរពេក យើងរស់នៅក្នុងភាពលាក់បាំងច្រើនពេក ទើបធ្វើឱ្យផ្លូវចិត្តនេះទទួលរងសម្ពាធធ្ងន់ធ្ងរ។ ក្រោយយំហើយ ត្រូវប្រាប់ថានឹងមិនយំរឿងដដែល ព្រោះបើយើងនៅតែយំរឿងដដែល មានន័យថាយើងមិនឡើងថ្នាក់សោះ។ ខ្ញុំអាចនិយាយយ៉ាងខ្លីប្រាប់អ្នកថា «នេះជាជីវិត» វាគ្មានអ្វីអស្ចារ្យទេ… ជីវិតសំខាន់លើការគិត បើគិតឱ្យវាធ្ងន់ វាទៅជាធ្ងន់ បើគិតឱ្យវាស្រាល វានឹងស្រាល ។ សំខាន់លើការគិតនិងចិត្តនេះ បើយើងចង់ផ្លាស់ប្តូរលទ្ធផលថ្ងៃនេះ ត្រូវប្តូរគំនិតចាស់ចោល… ។
ជាថ្ងៃចុងក្រោយនៃឆ្នាំចាស់ ខ្ញុំមិនសុំឱ្យឆ្នាំថ្មីឱ្យល្អប្រសើរជាងនេះទេ ខ្ញុំគ្រាន់តែរៀបចំខ្លួនដើម្បីប្រយុទ្ធជាបញ្ហាជាច្រើននៅឆ្នាំថ្មីបន្ត ព្រោះខ្ញុំដឹងច្បាស់ថា ខ្ញុំកំពុងឈរនៅទីតាំងណា? ហើយខ្ញុំមើលឃើញបញ្ហាដែលត្រូវប្រឈមរួចទៅហើយ។
អរគុណគ្រប់គ្នាដែលតែងតែអានអត្ថបទនៅក្នុងប្លុកនិងផេកមានសង្ឃឹម មានអត្ថបទជាច្រើនដែលខ្ញុំបានចែករំលែកពេញមួយឆ្នាំនេះ ហើយសង្ឃឹមថាវាជាទុនតិចតួចសម្រាប់គ្រប់គ្នាក្នុងដំណើរជីវិត។
ដោយក្តីគោរពស្រឡាញ់!!
រីករាយឆ្នាំថ្មី
សុ ចិន្តា
ខ្សែភាពយន្តរឿង Joker 2019 17/12/2019
Posted by មានសង្ឃឹម in ចំណេះដឹងទូទៅ, សៀវភៅកំណត់ហេតុ.add a comment
ជាភាពយន្តហូលីវូតខ្នាតធំដែលត្រូវបានដាក់បញ្ចាំងនៅគ្រប់រោងភាពយន្តក្នុងក្រុងភ្នំពេញ តាំងពីខែតុលា ។ ខ្ញុំពិតជាចង់មើលរឿងនេះ តែគួរឱ្យស្តាយដោយកូនស្រីខ្ញុំមិនត្រូវបានអនុញាតិឱ្យចូលមើលនោះឡើយ ដូច្នេះខ្ញុំពន្យាពេលរហូតភាពយន្តនេះដកចេញពីរោងបាត់ បន្ទាប់ពីក្មួយស្រីរបស់ខ្ញុំបានមើល នាងក៏បានណែនាំខ្ញុំម្តងទៀត…។
ខ្ញុំបានចូលមើលJokerក្នុង Website មួយ… ការចាប់ផ្តើមប៉ុន្មាននាទីដំបូងខ្ញុំដូចជាអារម្មណ៍តានតឹង ខ្ញុំយល់ពីអារម្មណ៍ដ៏គួរឱ្យខ្លាចមួយដែលធ្លាប់ឆ្លងកាត់ ប៉ុន្តែខ្ញុំនៅតែជឿថា ស្ថានភាពខ្ញុំមិនទាន់ធ្ងន់ធ្ងរដូចជា Arthur នោះទេ។
Arthur ជាឈ្មោះឯករបស់រឿង Joker ។ គាត់បានសម្តែងឥតខ្ចោះរហូតដល់មនុស្សជាច្រើនបានកោតសរសើរថាជារឿងល្អបំផុតប្រចាំឆ្នាំ។
រឿងនេះបានរៀបរាប់ពីមនុស្សដែលមានបញ្ហាផ្លូវចិត្តក្នុងកំឡុងទស្សវត្សន៍ឆ្នាំ៦០ តាមដែលខ្ញុំគិត។
សេចក្តីសង្ខេប៖
– Joker មានជំងឺផ្លូវចិត្ត ហើយគាត់តែងតែសើចខុសពេល ទោះជាគាត់មិនចង់ (ភាគច្រើនគាត់សើចពេលដែលគាត់នៅជាមួយមនុស្សឬស្ថានភាពដែលធ្វើឱ្យគាត់តានតឹងផ្លូវចិត្ត)។
– ដោយសារតែការសើចខុសពេលវេលារបស់គាត់ គាត់ត្រូវបានគេបញ្ជាក់ជាកាតមួយភ្ជាប់ខ្លួនសម្រាប់គាត់បង្ហាញទៅអ្នកដទៃ ប៉ុន្តែពេលខ្លះវាយឺតយ៉ាវសម្រាប់បង្ហាញកាតនេះទៅពួកគេ ព្រោះតែមនុស្សទាំងនោះមិនបានទុកពេលនិងយល់យោគគាត់នោះទេ ។ កាលដែលគាត់សើច វាធ្វើឱ្យគាត់ឈឺចាប់ជាងពេលដែលស្ងាត់ស្ងៀម…។
– គាត់ទទួលរងអំពើហិង្សានិងអយុត្តិធម៌ជាច្រើនលើកពីមនុស្សម្នានៅក្នុងសង្គម។
– គាត់ត្រូវចិញ្ចឹមនិងមើលថែម្តាយចាស់ដែលមានជំងឺរាំរ៉ៃជាយូរឆ្នាំមកហើយ ផ្នែកមួយនៃបញ្ហាផ្លូវចិត្តរបស់គាត់គឺជះឥទ្ធិពលពីម្តាយរបស់គាត់ ហើយម្តាយរបស់គាត់កុហកគាត់គ្រប់យ៉ាង… ម្តាយរបស់គាត់ជាអ្នកបង្កើតមេរោគនេះ។
– គាត់គ្រាន់តែជាក្មេងកំព្រាដែលម្តាយរបស់គាត់សុំយកមកចិញ្ចឹម ហើយនៅពេលដែលគាត់ដឹងគឺវាជាការវាយប្រហារមួយដ៏ធំ ។ ម្តាយរបស់គាត់មានជំងឺផ្នែកស្មារតី ហើយបានឱ្យមិត្តប្រុស រំលោភបំពាន លើរូបរាងកាយ និងប្រើអំពើហិង្សាយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរមកលើគាត់ ។ គេបានសរសេរក្នុងកំណត់ហេតុម្តាយគាត់ថា គាត់មានរបួសនៅក្បាលជាច្រើនកន្លែងនិងមានស្នាមជាំពេញខ្លួន… ក្រៅពីនោះគាត់ខ្វះអាហារូបត្ថម្ភនិងរងសម្ពាធពីជាតិវិទ្យុសកម្មពេលដែលគាត់នៅតូច។ ការពិតទៅម្តាយរបស់គាត់ យកគាត់មកចិញ្ចឹមគឺដើម្បីផលប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនតែប៉ុណ្ណោះ… គាត់មិនបានត្រូវមើលថែនោះទេ…។
– គាត់សម្លាប់មនុស្សដែលជាចំណែកនៃភាពឈឺចាប់ខ្លោចផ្សារនៃជីវិតរបស់គាត់ ហើយមនុស្សដែលយើងគិតថាត្រឹមត្រូវនិងមានប្រយោជន៍ក្នុងសង្គម វាគ្រាន់តែជាលាមកដែលស្ថិតនៅក្នុងលូក្រោមដីប៉ុណ្ណោះ។
– ខ្ញុំគិតថាគាត់មានស្នេហានិងមានអ្នកយល់ចិត្តដែលជាស្ត្រីម៉េម៉ាយរស់នៅអាគារជាមួយគាត់ តែការពិតនោះគ្រាន់តែជាក្តីស្រម៉ៃមួយរបស់គាត់តែម្នាក់ឯងប៉ុណ្ណោះ។
– គាត់មិនសម្លាប់មនុស្សដែលធ្វើល្អជាមួយគាត់នោះទេ ហើយគាត់មិនវាយប្រហារនរណាម្នាក់ពីក្រោយខ្នងដែរ ។
រឿងដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំស្ញប់ស្ញែងមួយគឺ Joker បានទៅទាត់សំរាមនៅច្រកផ្លូវដើម្បីបន្ធូរកំហឹងនិងភាពសោកសៅ ខណៈដែលមនុស្សគិតថាត្រឹមត្រូវនិងចេះដឹងបែរជាទាត់ធាក់គាត់នៅពេលដែលពួកគេមិនសប្បាយចិត្ត។ សរុបសេចក្តីមក ការឈឺចាប់របស់គាត់គឺគាត់ទទួលខុសត្រូវដោយខ្លួនឯង មិនឱ្យប៉ះពាល់ដល់អ្នកដទៃឡើយ ។ គ្រប់កាយវិកា ទឹកមុខ និង ដំណើរ… គឺបង្ហាញថាជីវិតគាត់ពិតជាត្រូវការសង្គ្រោះបន្ទាន់ ប៉ុន្តែវាជារឿងដែលគួរឱ្យសោកស្តាយបំផុតដែលជនរងគ្រោះជាអ្នកជំងឺ ជាមនុស្សទន់ខ្សោយ ក្រខ្សត់ និង ជាអ្នកទទួលខុសត្រូវម្នាក់ ត្រូវទទួលរងការប្រមាថ ធ្វើបាបជាបន្តបន្ទាប់ ។
គាត់ដឹងថាគាត់មានជំងឺនេះ គាត់ចង់ព្យាបាលវា គាត់ចង់ឱ្យជិវិតនិងទឹកចិត្តរបស់គាត់ប្រសើរឡើង តែវាជារឿងដ៏លំបាកមួយដែលពួកគេមិនដឹងថា តើត្រូវព្យាបាលដោយរបៀបណា? ក្រៅពីសួរសំនួរដដែលៗនិងផ្តល់ត្រឹមជាថ្នាំលេប… ។ អ្នកព្យាបាលដែលគួរឱ្យធុញទ្រាន់ គេត្រូវការឱ្យគាត់ស្តាប់ដំបូន្មានទាំងនោះ ទាំងដែលគេមិនដែលព្យាយាមស្តាប់និងស្វែងយល់ពីអ្វីដែលគាត់បាននិយាយទាល់តែសោះ។
សង្គមដែលបក្សពួក អាត្មានិយម ប្រកាន់វណ្ណៈ កម្សោយនៃការដឹកនាំពិតជះឥទ្ធិពលដល់ផ្លូវចិត្តរបស់មនុស្ស…។ ឈុតដែលខ្ញុំសង្វេគគឺរាល់ពេលដែលគាត់ត្រូវបានគេវាយធ្វើបាប ហើយឈុតដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំរីករាយជាងគេគឺនៅពេលដែលរាំ… ប្រហែលជាពេលដែលគាត់រកឃើញថា តើគាត់នឹងធ្វើអ្វីបន្តទៀត?
ខ្ញុំរកឃើញស្នាមញញឹមពិតប្រាកដនៅប៉ុន្មានវិនាទី ពេលដែលគាត់បានឃើញបុរសពាក់មុខម្នាក់ជិះក្នុងរថយន្តតាក់ស៊ីឆ្លងកាត់ផ្លូវ ។
ខ្ញុំបានមើលរឿងនេះពីរលើក ហើយខ្ញុំហាក់ដូចជាចូលជ្រៅទៅក្នុងសាច់រឿងនិងតួអង្គ ។ ខ្ញុំពិតជាស្រឡាញ់រឿងមួយនេះខ្លាំង ហើយខ្ញុំនឹងរក្សាវាទុកជាឯកសារដែលជាផ្នែកមួយនៃប្លក់របស់ខ្ញុំ។
សម្រាប់ខ្ញុំ ជំងឺផ្លូវចិត្តជាជំងឺដែលកាចសាហាវបំផុត ។ វាជាបិសាចដែលផ្តល់ការឈឺចាប់ឱ្យអ្នករៀងរាល់វិនាទី បន្តិចម្តងៗ… គ្មានសំឡេង គ្មានពណ៌ គ្មានឈ្មោះមេរោគ គ្មានទំហំ… ហើយទីបំផុតវាក៏បញ្ចប់គ្រប់យ៉ាងជាយើងដោយស្ងៀមស្ងាត់ ។ បរិយាកាស មនុស្សជុំវិញខ្លួន សុទ្ធតែជាចំណែកមួយនៃវិបិត្តផ្លូវចិត្ត…. ហើយសម្រាប់ពួកគេ «ជីវិតគឺគ្រាន់តែជាសោកនាដកម្ម» ប៉ុណ្ណោះ!!!
មានសង្ឃឹម 