រំពាត់ 24/07/2018
Posted by មានសង្ឃឹម in ចំណេះដឹងទូទៅ, ផ្ទាល់ខ្លួន.2 comments
កាលពីនៅតូច ខ្ញុំនិងគ្រួសាររស់នៅភូមិតូចមួយនាខេត្តកំពង់ធំ។ និយាយដោយស្មោះ តាំងពីតូចមកខ្ញុំមិនមែនជាក្មេងពូកែគណិតវិទ្យានោះទេ អ្វីដែលទាក់ទងទៅនឹងតួលេខគឺធ្វើឱ្យខ្ញុំល្ងីល្ងើអស់។ ជាកូនពៅក្នុងចំណោមកូនស្រីបីនាក់ ខ្ញុំរៀនខ្សោយជាងគេបើប្រៀបធៀបនឹងបងៗ។ អ្វីដែលខ្ញុំពូកែគឺត្រឹមតែចូលចិត្តអានសៀវភៅនិងអត្ថបទផ្សេងៗ។ ខ្ញុំចូលចិត្តអានសៀវភៅរឿងនិទាន ហើយអាននិងសរសេរបានយ៉ាងល្អក្នុងចំណោមក្មេងដទៃទៀត។
នៅក្នុងចិត្តរបស់លោកពុក ពូកែអាន ពូកែសរសេរនៅមិនទាន់គ្រប់គ្រាន់នោះទេ។ ស្ទើតែជារៀងរាល់យប់ គាត់តែងតែឱ្យខ្ញុំយកលំហាត់ ប្រមាណវិធីមកធ្វើបន្ថែម។ កាលនោះខ្ញុំត្រូវរងរំពាត់មិនលោះថ្ងៃ រំពាត់ដែលលោកពុកបានសកយ៉ាងវែងនិងស្អាត។ នៅចាំបានថាកាលនោះរាល់ពេលដែលបង្រៀនលោកពុកតែងតែប្រើខ្ញុំឱ្យទៅយករំពាត់ដែលគាត់បានទុកនៅកៀនជញ្ជាំងក្នុងបន្ទប់គេងរបស់គាត់ ។ រាល់ពេលខ្ញុំទៅយករំពាត់ គឺខ្ញុំឈឺនិងខ្លាចបាត់រួចទៅហើយ ខ្ញុំបាត់បង់សតិ សួរអ្វីក៏មិនហ៊ានឆ្លើយ វិលវល់លែងដឹងខុស លែងដឹងត្រូវ ដឹងតែម៉្យាងគឺខ្ញុំខ្លាចរងរំពាត់។ ដូច្នេះអ្វីដែលលោកពុកបានផ្តាំ គ្រូបានបង្រៀន ខ្ញុំភ្លេចទាំងអស់ ។ វាដូចជាហួសចិត្តដែរ ដែលខ្ញុំជាអ្នកថែរក្សារំពាត់នោះឱ្យបានល្អ ត្រូវយកវាឱ្យគាត់វាយនិងយកវាមកទុកវិញនៅពេលគាត់វាយរួចហើយ។ វាមិនខុសពីការកាត់ទោស ជនល្មើសនៅប្រទេសចិន ក្រុមគ្រួសារជនល្មើសត្រូវចេញថ្លៃគ្រាប់កាំភ្លើងមួយគ្រាប់ដែលបានបាញ់ត្រូវក្បាលសាច់ញាតិរបស់ខ្លួនដែលមានទោសប្រហារជីវិតនោះទេ។
មានយប់មួយ ខ្ញុំចាំបានកាលនោះខ្ញុំមានអាយុប្រហែលប្រាំពីរ ប្រាំបីឆ្នាំ។ ខ្ញុំគិតលេខមិនចេះ ហើយដោយងងុយពេក ខ្ញុំក៏ងោកចុះ…។ លោកពុករបស់ខ្ញុំគាត់ឃើញបែបនោះ គាត់ក៏បានទាញកន្ទាស់បង្អួចដែលខ្ទាស់បង្អួចក្បែរដៃ មករុញថ្ងាសរបស់ខ្ញុំឱ្យងើយឡើយ។ បន្ទាប់មកទៀត… ខ្ញុំបានដឹងថាមានវត្ថុរាវម្យ៉ាងស្រក់ហូរចេញតាមប្រលោះចិញ្ចើមធ្លាក់មកលើច្រមុះនិងមាត់របស់ខ្ញុំ។ នោះជាឈាមរបស់ខ្ញុំ… ត្រូវហើយ!! ក្នុងខណៈពេលដែលលោកពុកយកកន្ទាស់បង្អួចមកឈូសថ្ងាសរបស់ខ្ញុំងើយឡើង គាត់ភ្លេចគិតថានៅចុងកន្ទាស់បង្អួចតែងតែដំដែកគោលមួយ ទុកសម្រាប់ទ្របង្អួច…។
អាធ្រាតយប់នោះ ដោយខ្ញុំឈឺមុខរបួស ខ្ញុំបានភ្ញាក់ ក្រោមពន្លឺភ្លើងចង្រ្កៀនផ្លុងៗ ខ្ញុំបានឃើញស្រមោលលោកពុកកំពុងអង្គុយនៅមាត់ទ្វាជក់បារី គាត់អង្គុយយូរណាស់ រហូតខ្ញុំគេងលក់…។
ល្ងាចមួយ ខ្ញុំបានទៅលេងផ្ទះមេភូមិដែលជាប់ផ្ទះរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំស្តាប់ល្ខោននិយាយជក់ពេករហូតភ្លេចមកងូតទឹក។ ខ្ញុំក៏មិនដឹងថាហេតុអ្វីបានជាលោកពុកមិនឱ្យពួកខ្ញុំស្តាប់ល្ខោនបាសាក់ ល្ខោននិយាយនោះឡើយ ព្រោះសូម្បីតែបងស្រីធំរបស់ខ្ញុំក៏គាត់មិនដែលហ៊ានស្តាប់ដែរ គាត់លួចស្តាប់នៅពេលដែលលោកពុកមិននៅតែប៉ុណ្ណោះ ។ ថ្ងៃនោះខ្ញុំត្រូវរំពាត់ កន្ទួលពេញខ្លួនមុនពេលញុំាបាយល្ងាច។ រហូតមកដល់ពេលនេះ ខ្ញុំមិនដឹងពីមូលហេតុដែលលោកពុកមិនឱ្យយើងស្តាប់ល្ខោននិយាយនិងល្ខោនបាសាក់នោះទេ ប៉ុន្តែពេលនេះពួកយើងអាចមើល ស្តាប់អ្វីៗតាមដែលយើងចង់។
ខ្ញុំត្រូវរំពាត់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ គ្រូវាយផង លោកពុកវាយផង ថ្ងៃខ្លះដៃខ្ញុំត្រូវហើមប៉ោងរហូតកាន់អ្វីមិនបាន ។ ខ្ញុំពិតជាចង់រកនរណាម្នាក់ដែលអាចជួយខ្ញុំបាន ប៉ុន្តែមិនមានទាល់តែសោះ សូម្បីតែម៉ែនិងយាយ។ ព្រោះពួកគាត់ម្នាក់ៗជឿថា លោកពុកធ្វើបែបនេះព្រោះចង់ឱ្យខ្ញុំចេះ ហើយប្រហែលមានតែវិធីប្រើ ហិង្សាបែបនេះទើបខ្ញុំអាចចេះបាន។ លោកពុកជាមន្ត្រីមានមុខមាត់នៅក្នុងខេត្ត គាត់ធ្លាប់ជាសាស្ត្រាចារ្យ គាត់ត្រូវបានមនុស្សទាំងអស់គោរពកោតខ្លាចដោយភាពម៉ឺងម៉ាត់និងភាពស្មោះត្រង់របស់គាត់។ ខ្ញុំក្លាយជាក្មេងបាក់ស្មារតី ខ្ញុំខ្លាចសូម្បីតែនិយាយជាមួយលោកពុក ខ្លាចមិនហ៊ានសូម្បីមើលមុខគាត់ រាល់ពេលខ្ញុំនិយាយជាមួយគាត់ គឺខ្ញុំត្រូវឱនមុខចុះ។ ខ្ញុំមិនដែលមានអារម្មណ៍ស្និទ្ធស្នាលជាមួយលោកពុកទាល់តែសោះ ព្រោះដោយសារតែរំពាត់និងការវាយរបស់គាត់បានសង់ជាជញ្ជាំងមួយយ៉ាងធំរវាងលោកពុកនិងខ្ញុំ…។ ដោយសារតែបែបនេះ ទើបខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំបានចាប់កំណើតខុសកន្លែង ហើយប្រហែលជាខ្ញុំមិនមែនជាកូនលោកពុកក៏ថាបាន ព្រោះខ្ញុំមិនដែលបានទទួលអារម្មណ៍ឬភាពកក់ក្តៅណាមួយពីគាត់នោះទេ។ ទៅសាលាគ្រូវាយ មកផ្ទះលោកពុកវាយ។ ខ្ញុំក្លាយជាក្មេងខ្លាចសាលា ខ្លាចផ្ទះ ហើយកន្លែងដែលផ្តល់ភាពកក់ក្តៅឱ្យខ្ញុំគឺដើមឈើទៅវិញ ខ្ញុំចំណាយពេលច្រើនលើដើមឈើ សូម្បីតែអានសៀវភៅ។
ព្រឹកមួយ ខ្ញុំបានចុះពីលើម៉ូតូដែលលោកពុកជូនទៅរៀន ដោយខ្ញុំអង្គុយនៅខាងមុខគាត់ ពេលចុះមិនប្រយ័ត្នបានធ្វើឱ្យកំភួនជើងរបស់ខ្ញុំបានប៉ះបំពង់សីុមាំុងដែលកំពុងតែពេញកម្តៅ។ ខ្ញុំឈឺ ឈឺខ្លាំង ឈឺស្ទើតែដើរមិនរួច ខ្ញុំទ្រាំរហូតចេញពីរៀន ហើយសាច់ជើងរបស់ខ្ញុំបានឆ្អិននិងចាប់ផ្តើមរលួយរបកចេញខ្លាញ់ហូរមកខាងក្រៅ ពេលខ្ញុំមកដល់ផ្ទះវិញ ។ ម៉ែសួរខ្ញុំថា ហេតុអ្វីខ្ញុំមិននិយាយប្រាប់លោកពុកភ្លាមៗ? ចម្លើយគឺមកពីខ្ញុំ«ខ្លាច»។ ខ្ញុំពិតជាគួរឱ្យអាណិត ខ្ញុំខ្លាចសូម្បីតែរឿងមិនគួរខ្លាច ខ្ញុំក្លាយជាក្មេងខ្លាចដោយគ្មានហេតុផល… ខ្ញុំខ្លាចលោកពុករហូតមិនចង់និយាយអ្វីទាំងអស់ជាមួយគាត់។
លោកពុកនៅតែបន្តវាយខ្ញុំរហូតដល់ខ្ញុំអាយុជាងដប់ឆ្នាំ នៅពេលដែលពួកយើងបានមករស់នៅភ្នំពេញ។ ថ្ងៃចុងក្រោយដែលគាត់វាយខ្ញុំគឺខ្ញុំមិនបានទៅរៀនគួរចិនប៉ុន្មានថ្ងៃ ហើយគាត់វាយខ្ញុំខ្លាំងបំផុតរហូតខ្នងរបស់ខ្ញុំជាំកកឈាមទាំងផ្ទាំង ហើយខ្ញុំត្រូវតែគេងផ្កាប់មុខជាច្រើនយប់ទម្រាំរបួសខ្ញុំជា។ រាល់ពេលដែលពុកវាយខ្ញុំ គាត់ហាមមិនឱ្យខ្ញុំយំចេញសម្លេង បើខ្ញុំហ៊ានស្រែក គាត់នឹងវាយខ្ញុំកាន់តែខ្លាំង ។ អ្វីដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើគឺត្រូវអង្គុយដោយឥរិយាបទសមសួន មិនរើ មិនទាញ មិនអូស… និយាយរួមគឺខ្ញុំគ្មានសិទ្ធិសូម្បីបង្ហាញការឈឺចាប់ ខ្ញុំត្រូវសម្តែងថាខ្ញុំរីករាយនឹងទទួលទណ្ឌកម្មបែបនេះ។ លោកពុកសួរខ្ញុំថាហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំមិនទៅរៀន? ខ្ញុំថា៖ ខ្ញុំចាំទៅជាមួយមិត្តភក្តិ ជិះកង់ទៅជាមួយគ្នា ហើយគេមិនបានទៅ ខ្ញុំក៏មិនទៅដែរ…។ លោកពុកថាគាត់នឹងទៅទិញកង់ឱ្យខ្ញុំទៅរៀនបន្ទាប់ពីវាយខ្ញុំហើយ ប៉ុន្តែគាត់មិនបានទិញឱ្យខ្ញុំទេ ។ ខ្ញុំក៏មិនសួរនាំ មិននិយាយអ្វីទាំងអស់ ព្រោះខ្ញុំដឹងថាលោកពុកគ្មានលុយទេ គ្រួសារយើងក្រលំបាករកតែអង្កច្រកឆ្នាំងមិនបានផង ។ ជាទម្លាប់រាល់ពេលដែលលោកពុកវាយខ្ញុំហើយ គាត់តែងតែអង្គុយសំកុកជក់បារី… ខ្ញុំពិតជាចង់ដឹងថាតើលោកពុកកំពុងគិតពីអ្វី?
វេលាកន្លងផុតទៅ… ខ្ញុំបានគិតឡើងវិញ។ ខ្ញុំនៅតែរៀនមិនចេះទោះបីជាគ្រូនិងលោកពុកវាយខ្ញុំយ៉ាងណាក៏ដោយ។ រហូតដល់ពេលនេះ… ខ្ញុំត្រូវធ្វើការជាមួយតួលេខដ៏ច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយខ្ញុំនៅតែអាចធ្វើបាន។
ខ្ញុំត្រូវនៅជាមួយលោកពុក ហើយមើលថែទាំគាត់ពេលដែលគាត់ចាស់ទៅ។ មានពេលមិនតិចទេដែលខ្ញុំលួចមើលគាត់ទំពាបាយ។ លោកពុកចាស់ហើយ លោកពុកមិនរឹងមាំដូចកាលពីមុន គាត់មិនអាចបង្រៀននិងវាយខ្ញុំបានទៀតទេ…។ លោកពុកបានបណ្តុះបណ្តាលមនុស្សជាច្រើនឱ្យមានឈ្មោះជាមន្ត្រីធំៗក្នុងជួររដ្ឋាភិបាល មានលុយ មានឡានជិះ… ក្នុងខណៈដែលគាត់មានត្រឹមតែកង់មួយ រស់នៅក្រោមដំបូលផ្ទះនិងការចិញ្ចឹមរបស់កូនតែប៉ុណ្ណោះ។
ដោយសារតែខ្ញុំមិនសូវស្និទ្ធស្នាលជាមួយលោកពុក រាល់ថ្ងៃខ្ញុំនិយាយជាមួយគាត់តិចបំផុត។ ត្រឹមតែជាអ្នកផ្តល់ឱ្យ គម្លាតរវាងខ្ញុំនិងគាត់នៅតែមានដដែល ជញ្ជាំងដែលគាត់បានសង់ គឺមិនបានរលាយបាត់នោះទេ ។ ខ្ញុំបានធ្វើបដិវត្តមួយក្នុងនាមជាម្តាយ ខ្ញុំមិនបានវាយដំកូនពេលដែលកូនរៀនមិនចេះនោះទេ។ ខ្ញុំយល់ពីអារម្មណ៍នៃភាពភ័យខ្លាច វាពិបាកខ្លាំងណាស់ ហើយខ្ញុំក៏មិនចង់សាងជញ្ជាំងរវាងកូននិងខ្ញុំដែរ។ ខ្ញុំបង្រៀនឱ្យកូនស្រឡាញ់សាលា មិត្តភក្តិ គ្រូបង្រៀន…។ ខ្ញុំមើលឃើញថា គ្រូបង្រៀនឥឡូវបានផ្លាស់ប្តូរថ្មី ដោយមិនប្រើហិង្សាលើកុមារបើទោះពួកគេរៀនមិនចេះ។ ខ្ញុំចង់ក្លាយជាមិត្តភក្តិកូន អាចឱ្យកូននិយាយប្រាប់ខ្ញុំបានគ្រប់រឿងដែលនាងចង់និយាយ ហើយនាងនិយាយច្រើនណាស់រាល់ថ្ងៃ។ ថ្វីបើខ្ញុំមិនដាក់សម្ពាធឱ្យកូន ប៉ុន្តែបើប្រៀបធៀបកាលខ្ញុំមានវ័យប៉ុននាង នាងពូកែជាងខ្ញុំឆ្ងាយណាស់ ដូច្នេះខ្ញុំរីករាយជាមួយអ្វីដែលនាងបានធ្វើ។
ទីបំផុត ខ្ញុំកែប្រែការគិតរបស់ខ្ញុំចំពោះគ្រួសារទាំងមូល។ ខ្ញុំរីករាយច្រើន ព្រោះតែរឿងទាំងនោះបានបង្រៀនខ្ញុំ ឱ្យខ្ញុំត្រូវរស់នៅដោយវិធីណា? នៅពេលលដែលលំបាក យើងអាចរកឃើញខ្លួនឯង នៅពេលដែលលំបាក យើងកាន់តែរឹងមាំជាងមុន។ លោកពុករបស់ខ្ញុំនៅតែជាមនុស្សដែលនៅក្បែរខ្ញុំច្រើន ហើយបង្រៀនឱ្យខ្ញុំទទួលយកការពិតមួយ។
គ្មានឱពុកម្តាយណាដែលមិនស្រឡាញ់កូន វាយកូនគឺឈឺចិត្តខ្លួនឯង។ កាលពីតូច ខ្ញុំមិនល្អនឹងអាចផ្តល់មោទនភាពទៅលោកពុកបាន ប៉ុន្តែពេលនេះខ្ញុំជឿថាលោកពុកប្រាកដជាយល់ផ្សេង ។ ខ្ញុំលែងឆ្ងល់ថាហេតុអ្វីលោកពុកអង្គុយសំកុកជក់បារីទៀតទេ គាត់ប្រាកដជាឈឺចិត្តណាស់ដែលបានវាយមកលើខ្ញុំ…។
អត្ថបទមួយនេះ ចាត់ទុកជាមេរៀនមួយដែលពួកយើងត្រូវរៀន។ ព្រោះខ្ញុំជឿថាមនុស្សចាស់ភាគច្រើនកាលពីមុន គឺបានប្រើរំពាត់នេះដើម្បីឱ្យកូនបានចេះ ប្រើរំពាត់ដើម្បីបង្ហាត់កូន… រំពាត់ត្រូវបានជំនួសដោយពាក្យសម្តីនិងក្តីស្រឡាញ់ដែលពួកគាត់មាន ហើយក្មេងជាច្រើនសុទ្ធតែបានឆ្លងកាត់រសជាតិបែបនេះ។ សូមរៀនពីពួកគាត់ដើម្បីឱ្យខ្លួនយើងកាន់តែប្រសើរឡើង។
មន្តអាគម 19/07/2018
Posted by មានសង្ឃឹម in Uncategorized.add a comment
តើអ្នកជឿលើអំពើអាបធ្មប់ទេ? តើអ្នកជឿលើមន្តអាគម មន្តគាថាស្នេហ៍ឬទេ? ទោះបីជាអ្នកបានឮនរណាម្នាក់នៅសួរសំនួរនេះ អ្នកក៏មិនយល់ថាចម្លែកដែរ។ ប្រទេសយើងមានជំនឿបែបនេះតាំងបីបូរាណកាលជាច្រើនជំនាន់មកហើយ ទោះបីជាបច្ចេកវិទ្យាបានដើរលឿនទៅមុខ ខ្ញុំនៅតែជឿថាមានមនុស្សមិនតិចទេដែលនៅបន្តជឿរឿងទាំងនេះ។ បើសំនួរនេះធ្លាក់មកលើខ្ញុំ ខ្ញុំក៏មិនដឹងថានឹងមានចម្លើយបែបណាដែរ។ ការពិតគួរតែនិយាយថា ហាសិប ហាសិប ជឿខ្លះ មិនជឿខ្លះ បើយើងជឿសូមជឿដោយមានហេតុផល ជឿដោយប្រើបញ្ញា។
ខ្ញុំធ្លាប់បានឃើញនិងកាន់យន្តក្រណាត់ក្រហម ដែលមានរូបក្រវេមក្រវាមនិងមានភ្ជាប់ដោយម្ជុលជាងសែសិប។ មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំបានរកឃើញគេដាក់បង្កប់នៅមុខផ្ទះគាត់ ហើយបានយកឱ្យខ្ញុំមើល ថាវាជាយ័ន្តស្អីឱ្យប្រាកដ។ គ្រាន់តែខ្ញុំកាន់ភ្លាម អារម្មណ៍ដំបួូងរបស់ខ្ញុំគឺខ្លាច គួរតែនិយាយថាមិនមែនជារបស់មង្គលនោះទេ។ មានមនុស្សជាច្រើនបានប្រាប់គាត់ពីអត្ថន័យយ័ន្តនោះ ផ្សេងៗគ្នា… ហើយនៅទីបំផុតគាត់ក៏យកវាទម្លាក់ក្នុងលូចោលទៅ។
មានពេលខ្លះ ខ្ញុំធ្លាប់ឮថាមានគេធ្វើអំពើអាបធ្មប់ ដោយមានចេញដែកកូលតាមមាត់ តាមសាច់ មានរបស់ចម្លែកចេញឬនៅក្នុងខ្លួនមនុស្ស។ កាលពីនៅតូចខ្ញុំខ្លាច ខ្លាចពេលដែលដឹងរឿងទាំងនេះ។ គេជឿថាវាអាចទៅរួច នៅពេលដែលមនុស្សស្អប់គ្នា គេយករូបថត ចំណែកណាមួយរបស់មនុស្សនោះយកទៅធ្វើមន្តអាគមតាមដែលគេនឹកចង់បាន ប៉ុន្តែបើយើងចង់ឱ្យនរណាម្នាក់ស្រឡាញ់យើងបាត់មុខមិនបានក៏អាចប្រើវិធីនេះផងដែរ។ ដោយគេជឿថាគ្រូចាម គឺមានមន្តពូកែជាងគេ។
រហូតដល់ពេលមួយ យប់មួយកាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន… ខ្ញុំបានយល់សប្តឃើញមានស្រមោលខ្មៅមួយធំបានលូនចេញពីក្រោមគ្រែរបស់ខ្ញុំ ហើយបានព្យាយាមមកគ្របសង្កត់ពីលើខ្ញុំ។ ខ្ញុំភ័យណាស់ បានត្រឹមលើកដៃសំពះបួងសួងនឹកគុណដល់ព្រះពុទ្ធ ព្រះធម៌ ព្រះសង្ឃ… ទីបំផុតស្រមោលខ្មៅនោះមិនអាចធ្វើអ្វីបានក៏រលាយបាត់ ហើយខ្ញុំក៏ស្ទុះដឹងខ្លួនទាំងបែកញើសជោគ។ លុះព្រឹកស្អែក ខ្ញុំបានរើគ្រែរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំមិនបានឃើញអ្វីក្រៅសាប៊ូដុំដែលអ្នកនៅជាមួយខ្ញុំបានដាក់ដើម្បីឱ្យក្រអូបនិងដេញសត្វល្អិតនោះឡើយ។ ប៉ុន្មានថ្ងៃក្រោយមក ខ្ញុំបានរកឃើញថាមានដែលគោលវែងមួយដើមត្រូវគេបានយកទៅដំនៅចំពីមុខមាត់ទ្វាចូលផ្ទះរបស់ខ្ញុំ។ លើកនេះខ្ញុំច្បាស់ណាស់ថា មានអ្វីដែលខុសពីធម្មតាព្រោះខ្ញុំឡើងបោសជូតស្ទើរាល់ពេលគឺមិនដែលមានទេ ហើយអ្នកផ្ទះខ្ញុំក៏មិនមាននរណាយកដែកគោលទៅដំចោលបែបនេះដែរ។ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមសង្ស័យអ្នកជិតខាងរបស់ខ្ញុំ ព្រោះតាមដែលខ្ញុំធ្លាប់និយាយជាមួយគាត់ពីមុនមកគាត់ជាអ្នកដែលពូកែរកគ្រូ ផ្ទះរបស់គាត់សំបូរដោយរបស់ចម្លែកនិងយ័ន្តផ្សេងៗ។
ក្រោយមកខ្ញុំក៏បានលក់ផ្ទះហើយបានចាកចេញពីទីនោះទៅ។ រហូតដល់ពេលនេះខ្ញុំតែងតែស្តាប់ឱវាទរបស់ព្រះសង្ឃដែលលោកបានសម្តែងធម៌ទេសនារាល់ថ្ងៃ។ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមយល់ពីដំណើរជីវិតច្រើនជាងមុន យល់ពីហេតុ ពីផលដែលខ្ញុំមិនដែលដឹងពីមុន។ ការគិតរបស់ខ្ញុំអាចនឹងត្រូវ អ្នកជិតខាងរបស់ខ្ញុំអាចនឹងមានបំណងអាក្រក់មកលើខ្ញុំ ហើយគេព្យាយាមធ្វើបែបនេះមែន។ តើវាយ៉ាងម៉េច?
នៅពេលនរណាម្នាក់គិតអាក្រក់មកឬធ្វើអាក្រក់មកលើយើង សុំតែម៉្យាងគឺកុំទទួល កុំប្រើកំហឹងដើម្បីពន្លត់កំហឹង ព្រោះវាពិតជាគ្មានប្រយោជន៍អ្វីទាល់តែសោះ។
កុំខ្លាចនរណាម្នាក់ស្អប់យើង មនុស្សគឺបែបនេះ។ សូម្បីអរិយបុគ្គលដូចជាព្រពុទ្ធជាម្ចាស់ក៏នៅតែមានមនុស្សស្អប់ តាមជ្រៀតជ្រែក តាមរំខានមិនចេះចប់ ចុះទម្រាំតែយើងជាសាមញ្ញជន។
ក្រោយផ្លាស់ប្តូរទីលំនៅ ឥឡូវខ្ញុំមានសេចក្តីសុខច្រើន ខ្ញុំមិនដែលមានទំនាស់ជាមួយអ្នកជិតខាង ខ្ញុំចាប់ផ្តើមមើលមនុស្សក្នុងផ្លូវវិជ្ជមាន ខ្ញុំរកឃើញថាអ្នកជិតខាងថ្មីដែលខ្ញុំបានរស់នៅជាងបីឆ្នាំមកនេះ ពួកគេមានទឹកចិត្តល្អ បើទោះជាពួកគេមានជីវភាពខ្វះខាតក្តី។ ខ្ញុំត្រឡប់គិតថា អ្វីដែលខ្ញុំបានគិតកាលពីមុន គឺជាការយល់ច្រឡំមួយ ហើយសុបិនអាក្រក់នៅយប់មួយនោះ គ្រាន់តែជាសុបិន វាមិនអាចជាអ្វីដូចដែលខ្ញុំបានសង្ស័យនិងដាក់បន្ទុកទៅអ្នកដទៃ។
ខ្ញុំឈប់គិតថា ការចាកចេញនៅគ្រានោះដោយសារតែទង្វើមន្តអាគមរបស់អ្នកជិតខាង ប៉ុន្តែវាជាជម្រើសដ៏ត្រឹមត្រូវ ព្រោះមនុស្សភាគច្រើនដែលរស់នៅក្នុងភូមិនោះជាស្រ្តីមេផ្ទះ ពួកគេមានពេលទំនេរច្រើនពេក គឺបង្កជាបក្សពួក និយាយដើមគ្នា ឈ្លោះគ្នា ដៀមដាមគញនា លេងបៀរ ចាក់កន្ទុយលេខ…។ បរិយាកាសបែបនេះគឺអាចជះឥទ្ធិពលដល់ក្មេងជំនាន់ក្រោយជាពិសេសគឺកូនស្រីរបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំក៏បំភ្លេចរឿងមន្តអាគមគាថានោះចោល ដោយទទួលយកការពិតបែបនេះ គឺខ្ញុំមិនបានរស់នៅចុះសម្រុងជាមួយពួកគេ។
គិតត្រឡប់មកវិញ កុំមានជំនឿឬផ្តោតលើរឿងមន្តអាគមផ្តេសផ្តាស ត្រឹមតែជឿលើខ្លួនឯង ហើយរបងការពារល្អបំផុតគឺអំពើល្អ ភាពស្មោះត្រង់ នោះគ្មាននរណាម្នាក់បៀតបៀនអ្នកបានឡើយ។ អំណោយដែលគេឱ្យមកយើង បើយើងមិនទទួលគឺគេទទួលទុកដោយខ្លួនឯង។
រឿងដែលអស្ចារ្យសម្រាប់ខ្ញុំ គឺខ្ញុំគិតយល់ ហើយវាធ្វើឱ្យខ្ញុំសប្បាយរីករាយក្នុងចិត្ត។ ខ្ញុំមានពេលវេលាច្រើនសម្រាប់គ្រួសារ សម្រាប់ការងារ សម្រាប់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ជុំវិញខ្លួន។ ខ្ញុំមិនចំណាយពេលរកគ្រូទាយ ទៅស្រោចទឹក ទៅកាត់គ្រោះឬពីធីផ្សេងៗដោយចំណាយពេលនិងប្រាក់ឥតប្រយោជន៍។
ត្រឹមតែរស់ជាមួយអ្វីដែលយើងមាន ត្រឹមតែគិតត្រូវ ធ្វើត្រូវគឺគ្រប់គ្រាន់
ត្រឹមតែជាអ្នកដទៃ 16/07/2018
Posted by មានសង្ឃឹម in ចំណេះដឹងទូទៅ, ផ្ទាល់ខ្លួន.add a comment
សម្រាប់ធម្មជាតិ នៅពេលដែលខ្យល់បក់ខ្លាំង ទើបដឹងថាដើមឈើទន់ទោរទៅទិសខាងណា? សម្រាប់មនុស្ស នៅពេលដែលមានបញ្ហា ទើបដឹងថាអ្នកនៅជុំវិញខ្លួនអ្នកកំពុងឈរនៅចំនុចណា? ខ្ញុំមិនបន្ទោសអ្នកទេ ទោះបីជាអ្នកមិនអាចពើងទ្រូងការពារគ្រាប់ជំនួសខ្ញុំ ទោះបីជាអ្នកមិនអាចជាដើមឈើឲ្យខ្ញុំជ្រកម្លប់បាន ទោះបីជាអ្នកមិនអាចបាំងឲ្យដំណក់ទឹកភ្លៀងធ្លាក់មកមិនអោយទទឹកខ្ញុំ…។ ហេតុផលត្រឹមតែជាអ្នកដទៃ… គ្មានចំណងអ្វីនឹងគ្នា វាជាហេតុផលគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់មនុស្សល្ងង់ដូចខ្ញុំទទួលយក។
ខ្ញុំហាក់ដូចជាអស់ចិត្តនឹងអ្វីដែលបានលះបង់កន្លងមក ខ្ញុំហាក់ដូចជាស្កប់ស្កល់នឹងអ្វីដែលខ្លួនបានទទួល។ ថ្ងៃនេះអ្នកបានបង្រៀនអោយខ្ញុំទទួលយកការពិតថ្មីមួយទៀត វាមិនហួសហេតុពេកទេ ហើយខ្ញុំដឹងថាទាំងនេះវាជាអ្វីដែលខ្ញុំត្រូវតែទទួល។ កុំបារម្ភ! ខ្ញុំត្រៀមរួចរាល់សម្រាប់រឿងទាំងនេះរួចហើយ។
រដូវអាចផ្លាស់ប្តូរថ្មី ស្លឹកឈើក៏អាចជ្រុះ ស្រទាប់ផ្កាក៏អាចរុះរោយ។ ត្រឹមតែពេលវេលាដែលមនុស្សបានផ្តល់ឲ្យគ្នាក៏គង់កន្លងផុតទៅ ហើយនឹងរលុបបាត់។ នៅលើលោកនេះគ្មានអ្វីដែលគង់វង្សស្ថិតស្ថេរនោះទេ ត្រឹមតែញញិមនិងលើកទឹកចិត្តខ្លួនឯងសម្រាប់ផ្លូវខាងមុខក៏គ្រប់គ្រាន់។ ខ្ញុំនៅតែអរគុណសម្រាប់គ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកបានផ្តល់ឲ្យខ្ញុំ ថ្ងៃមួយនឹងមកដល់ ហើយខ្ញុំនឹងមិនមានអារម្មណ៍ថាស្តាយក្រោយនោះទេ បើទោះមានរឿងអ្វីកើតឡើងក៏ដោយ។
សូមចាកចេញចុះ បើយល់ថាវាធ្វើឲ្យខ្លួនយើងមានសម្ពាធ។ ការកាន់របស់យូរពេកវាធ្វើឲ្យយើងថាធ្ងន់និងជាបន្ទុកមួយ បើទោះជារបស់នោះស្រាលក៏ដោយ ព្រោះដៃរបស់យើងត្រូវធ្វើការងារជាច្រើនទៀតមិនមែនត្រឹមតែយួរឬកាន់របស់តែប៉ុណ្ណឹងនោះទេ។
ព្រោះគ្រប់យ៉ាងជាអ្នកដទៃ… ជាអ្វីដែលយើងត្រូវកាត់ចិត្ត។
ផ្លូវជីវិត 15/12/2017
Posted by មានសង្ឃឹម in Uncategorized.add a comment
ជារឿយៗនៅក្នុងខួរក្បាលដ៏តឹងចង្អៀតរបស់ខ្ញុំ មួយថ្ងៃៗចេះតែមានច្រើនដែលត្រូវគិត។ ទេ! ប្រហែលវាគ្រាន់តែជាអារម្មណ៍ដែលយើងយល់ដឹងតែម្នាក់ឯង។ ខ្ញុំកើតនិងធំលូតលាស់ជាមួយមនោសញ្ចេតនាដែលហូរហៀរបរិបូរណ៌ពេកណាស់ ខ្ញុំមានចិត្តអាណិតតាំងពីតូចមក អាណិតសេះ គោ ក្របី ឆ្កែ ឆ្មា… ខ្ញុំអាណិតពេលត្រឹមតែឃើញក្មេងយំដោយគ្មានមូលហេតុ។ ខ្ញុំមានចិត្តស្រឡាញ់ ស្រឡាញ់មិត្តភក្តិ ស្រឡាញ់បងប្អូន ស្រឡាញ់មនុស្សជុំវិញខ្លួន ហើយក៏ចេះតែលះបង់និងចែករំលែកជារបស់ ជាម្ហូប ជាប្រាក់កាស តាមអ្វីដែលខ្លួនមានព្រោះតែក្តីអាណិតស្រឡាញ់។ដោយសារតែហេតុផលបែបនេះទើបខ្ញុំមិនដែលគិតថានឹងធ្វើឲ្យនរណាម្នាក់ឈឺចាប់និងមិនគិតថានឹងចាកចេញពីនរណាម្នាក់។ នៅពេលវ័យកាន់តែប្រែប្រួលទើបដឹងថា លើលោកនេះគ្មានអ្វីដែលស្ថិតស្ថេរដូចការណ៍ដែលយើងគិត។
នៅពេលដែលមនុស្សរីករាយ ស្រឡាញ់គ្នា មានគូ មានអ្នកយល់ចិត្ត ក៏គិតថានេះជាពិភពលោកដែលស្រស់ស្អាត។ ស្រស់ស្អាត? ខ្ញុំមិនគិតអ៊ីចឹងទេ ទោះខ្ញុំមាននរណាឬអត់នរណាក៏ខ្ញុំមិនដែលគិតថាពិភពលោកនេះស្រស់ស្អាតម្តងដែរ។ បើកភ្នែកឡើង មុខផ្ទះសុទ្ធតែអាចម៍ឆ្កែនិងគំនរសម្រាម បើកភ្នែកឡើងត្រូវខឹងម្ចាស់ឆ្កែ នេះមិនរាប់តាំងពីស្ទះចរាចរណ៍ ការបើកប្រជែងគ្នា ឆ្វាត់ឆ្វែងដូចខ្លែងឆាបកូនមាន់… វិលមុខពេញទំហឹង។
ខ្ញុំលែងត្រេកត្រអាល ហើយអារម្មណ៍ដែលរំភើបញាប់ញ័រនឹងអ្វីដែលថ្មី ប្លែកៗ កាលពីនៅក្មេងនោះ វារលាយខ្សុលដូចអំបិលត្រូវទឹក។
ខ្ញុំបានអានរឿង ជីវិតឥតន័យ របស់លោក សុទ្ធ ប៉ូលីន។ នឹកឡើងក៏ផ្ទុះសំណើចសើចតែឯង ព្រោះថាអ្វីដែលខ្ញុំចង់និយាយត្រូវបានរៀបរាប់ក្នុងសៀវភៅនោះទាំងអស់។ មនុស្សភាគច្រើនគឺរស់នៅចាញ់បោកជីវិត ចេះតែអួតខ្លួនថាពូកែ អានច្រើន ដឹងច្រើន ឆ្លាតវៃ ស្លូតបូត ស្មោះត្រង់ សុភាពរាបសារ… ប៉ុន្តែសារធាតុពិត សៀវភៅដែលបាននោះ អានហើយចប់គឺចប់ រួចតាំងយកចរិតដើមមកអនុវត្តន៍ក្នុងជីវិតរស់នៅ។ ធុញគ្នា ឈ្លោះគ្នា បែកបាក់គ្នាជាហូរហែររៀងមក…. ។
ខ្ញុំចាប់ផ្តើមដឹងថាអារម្មណ៍ដែលជីវិតគ្មានអ្វីអស្ចារ្យ គឺប្រហែលជា៥ឆ្នាំមកហើយ។ ខ្ញុំមិនរីករាយជាមួយជីវិត រហូតក្លាយជាទម្លាប់ ចង់នរណាធ្វើអីក៏ធ្វើទៅ ទៅក៏ទៅ នៅក៏នៅ…។ វាបានធ្វើឲ្យសម្លដែលខ្ញុំញុំារាល់ថ្ងៃហ្នឹងសាបៗ គ្មានរសជាតិ គ្មានសម្រស់…។ នេះជាបញ្ហាផ្លូវចិត្តមួយ ដែលខ្ញុំស៊ូទ្រាំៗយូរៗពេកទៅក៏ប្រែក្លាយជាបែបនេះ ការមិនពេញចិត្តជីវិតគូស្រករ ការប៉ះទង្គិចផ្លូវចិត្តរៀងរាល់ថ្ងៃ វាក៏បណ្តាលឲ្យវាយ៉ាងនេះឯង។
ផ្លូវជីវិតគឺបែបនេះ បើមិនជួបគឺ ព្រាត់។ មនុស្សណាដែលមិនព្រាត់គ្នា ទោះជាស្រឡាញ់គ្នាដល់ចាស់ក៏ស្លាប់ទៅក៏នៅតែបែកគ្នាដែរ គ្មាននរណានៅលើលោកនេះហ៊ានអះអាងថាមនុស្សពេលស្លាប់ទៅអាចជួបគ្នាបានទេ។ ផ្លូវជីវិតដែលរវាងអ្នកនិងខ្ញុំក៏ដូចគ្នាដែរ ប្រាប់ខ្ញុំបានទេថាតើពួកយើងអាចដើរដល់គោលដៅដែលចង់បានទេនៅថ្ងៃអនាគត? ចម្លើយគឺ«គ្មានទេ» មែនទេ? ខ្ញុំមិនមែនជាគ្រូទាយអ្វីទេ ប៉ុន្តែពឹងផ្អែកលើទិន្នន័យដែលពួកយើងមាន គឺគ្មានទេក្តីសង្ឃឹម។ អ្នកនិងខ្ញុំ អាចនិយាយថាពេញចិត្តលើផ្លូវនេះ ហើយនៅតែបន្តដើរយឺតៗ… ទាំងកណ្តាលថ្ងៃក្តៅ ព្យុះភ្លៀងនៃធម្មជាតិ។
ខ្ញុំជាមនុស្សចូលចិត្តគិតវិជ្ជមានច្រើន ហេតុអ្វីមិនអាចគិតរឿងវិជ្ជមានរវាងយើងទាំងពីរ? អ្នកជឿទេថា អារម្មណ៍ដែលអ្នកទទួលបានគឺពេលខ្លះវាផ្តល់ភាពស័ក្តិសិទ្ធិបែបនេះ វានៅតែដូចទ្រនិចនាឡិការដែលខូចហើយទោះជាដាក់ថ្មឬជួសជុលក៏នៅតែទ្រឹងមួយកន្លែង។
ខ្ញុំក៏ចាប់ផ្តើមអានទៀត អានសៀវភៅ អំណាចដួងចិត្ត ដែលនិយាយពីថាមពលស្រូបទាញ។ ខ្ញុំចង់គិតអ្វីល្អៗសម្រាប់យើងទាំងពីរនាក់ ក៏នៅតែមិនអាច។ ខ្ញុំចង់គិតរហូតដល់ពេលមួយគ្រប់យ៉ាងផ្លាស់ប្តូរ តាមការគិតនិងការស្រូបទាញរបស់ខ្ញុំ។ «ថ្ងៃណាមួយ ខ្ញុំនឹងបែកពីអ្នក» វាបានក្លាយជាទម្លាប់នៅក្នុងខួរក្បាលនិងជ្រាបពេញក្រអៅបេះដូងរបស់ខ្ញុំ ហើយវាបែរជារុញខ្ញុំឲ្យត្រៀមចិត្តសម្រាប់ការបាត់បង់អ្នកទៅវិញ។ ខ្ញុំឈឺ ហើយកាន់តែឈឺខ្លាំងនៅពេលដែលខ្ញុំដឹងថា ថ្ងៃណាមួយអ្នកនឹងលែងមានវត្តមានអ្នកក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ ផ្លូវជីវិតនេះ ត្រូវឲ្យខ្ញុំដើរដោយគ្មានអ្នកជាថ្មីម្តងទៀត។
ខ្ញុំចាប់ផ្តើមស្អប់ជីវិត ហើយវាលែងមានអ្វីអស្ចារ្យនៅពេលដែលខ្ញុំត្រូវទទួលបរាជ័យម្តងហើយម្តងទៀត។ ខ្ញុំចង់កាន់ដៃអ្នកឲ្យជាប់ ឲ្យណែន ប៉ុន្តែសតិសម្បជញ្ញៈចេះតែជេរស្តីថា ជារឿងមិនគប្បីនិងជាកំហុសឆ្គងមួយ។ វាលោតដូចជាកណ្តឹងរោទ៍នៅពេលព្រឹក វាមានសម្លេងដូចទឹកស្រក់នៅពេលរាត្រីស្ងាត់ វាពិតជាគួរឲ្យខ្លាចរអា…។
ផ្លូវជីវិត… ចេះតែរដិបរដុបទៅ ហើយខ្ញុំត្រូវត្រៀមចិត្តថ្មីសម្រាប់ការបែកបាក់។ ពាក្យដែលខ្ញុំតែងតែនិយាយនិងដាស់តឿនខ្លួនឯងគឺ៖ «តស៊ូឡើង!! ជីវិតនៅមានរឿងរ៉ាវជាច្រើនដែលត្រូវធ្វើ គ្រប់យ៉ាងគ្រាន់តែជាការចាប់ផ្តើមប៉ុណ្ណោះ» ខ្ញុំនៅតែនិយាយដដែលបែបនេះទោះបីជាខ្ញុំរស់បានពាក់កណ្តាលជីវិតទៅហើយ នៅតែជាការចាប់ផ្តើម វាពិតជាគួរឲ្យអស់សំណើចពេកហើយ។ វាមិនហួសហេតុពេកទេ សង្ឃឹមថាថ្ងៃណាមួយគ្រប់យ៉ាងនឹងប្រសើរឡើង។ ទៅឬនៅប្រហែលវាលែងសំខាន់ សំខាន់អ្នកអាចរស់នៅដោយរីករាយនិងជោគជ័យទោះបីជាគ្មានវត្តមានខ្ញុំក៏ដោយចុះ។
នេះហើយផ្លូវជីវិត…
មានសង្ឃឹម 