បញ្ញា ក្មេងស្រីអូទីសឹម 12/03/2020
Posted by មានសង្ឃឹម in ចំណេះដឹងទូទៅ, ផ្ទាល់ខ្លួន, សៀវភៅកំណត់ហេតុ.add a comment
នៅពេលដែលខ្ញុំបានអានសៀវភៅមួយក្បាលដែលមានចំណងជើងថា «ស្នេហានិងការពិត» ធ្វើឱ្យខ្ញុំនឹកដល់រឿងចាស់ៗនៅក្នុងអតីតកាល ។ ខ្ញុំអានដល់រឿង៤ ដែលមានចំណងជើងថា «ស្ត្រីជួសកៅអីចំបើង» ធ្វើឱ្យខ្ញុំនឹកដល់ក្មេងស្រីម្នាក់(មិនចាំឈ្មោះ)នៅក្បែរផ្ទះរបស់ខ្ញុំកាលពីកំឡុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ៩០ ។ ខ្ញុំអានរឿងនេះ ត្រឹមពាក់កណ្តាលប៉ុណ្ណោះក៏ស្រាប់តែនឹកដល់នាង ហើយចាប់ផ្តើមសរសេរនៅទីនេះ ។ បញ្ញា (ឈ្មោះដែលខ្ញុំដាក់ឱ្យនាង) គឺជាក្មេងស្រីដែលកើតជំងឺ អូទីសឹម ពួកយើងមិនដឹងថានាងកើតជំងឺអ្វីទេ ព្រោះកាលជំនាន់នោះ យើងមិនទាន់ស្គាល់ជំងឺនេះនៅឡើយ។
បញ្ញា ជាក្មេងស្រីដែលមានអាយុស្របាលខ្ញុំ នាងមានចរិតស្លូតបូត នាងមិនដែលវាយធ្វើបាបឬរករឿងនរណាម្នាក់ឡើយ ។ នាងចូលចិត្តលេងជាមួយក្មេងៗដទៃទៀត ប៉ុន្តែរឿងដែលអាក្រក់បំផុត ក្មេងៗនៅម្តុំខ្ញុំ គ្មាននរណាលេងជាមួយនាងនោះទេ មិនតែប៉ុណ្ណោះ ជារឿយៗនាងត្រូវបានគេវាយធ្វើបាប ។ នាងនិយាយមិនច្បាស់ និងចូលចិត្តចិត្តសើចដោយបានឃើញគេឯងលេងល្បែងកំសាន្តផ្សេងៗ ដូចជាលោតមឹក គប់វង់ លេងបាយឡុកបាយឡ ផ្ទាត់កៅស៊ូ…។ បញ្ញាមិនដែលបានចូលសាលារៀនទេ ជារឿយៗ នាងដើរលេងម្តុំៗជិតផ្ទះប៉ុណ្ណោះ…។ ពេលខ្ញុំរើមករស់នៅទីនេះ ខ្ញុំឃើញនាងរួចទៅហើយ ។ ជារឿយៗខ្ញុំបានឃើញក្មេងៗ លួចវាយនិងក្តិចនាង នៅលើដៃនិងមុខនាង មានស្នាមក្រចកស្ទើរសុះសាច់… ហើយសូម្បីតែមិត្តភក្តិខ្ញុំក៏ធ្លាប់វាយនាងដែរ ទោះបីនាងអង្គុយតែឯងមិនរំខាននរណាក៏ដោយ ។ ខ្ញុំយល់ថា ពួកគេទាំងនោះដូចជាខ្នាញ់នាងដោយអារម្មណ៍រើសអើង…។
ចំពោះខ្ញុំ ខ្ញុំគ្មានចំណែកណាមួយនៃហិង្សាលើរាងកាយនាងសូម្បីតែម្តង ជារឿយៗខ្ញុំតែងតែពនិត្យលើដៃជើងនាងជាមួយស្លាកស្នាមទាំងនោះ ។ ម្តងម្កាល នាងអង្គុយយំដោយមិនព្រមងើបទៅណា ដោយសុខចិត្តឱ្យពួកគេព្រួតវាយ ក្តិចតាមចិត្ត ។ ដោយសារខ្ញុំជាក្មេងដែលធ្លាប់រស់នៅជនបទ ខ្ញុំមិនធ្លាប់ស្គាល់ការរើសអើងនោះទេ ព្រោះតាមរបៀបក្មេងជនបទការស្មើរជារឿងធម្មតា ។ បងស្រីនិងខ្ញុំ តែងតែដេញនាងឱ្យត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ដោយបន្លាចថាប៉ានាងនឹងមករកនាង មូលហេតុដោយសារនាងខ្លាចប៉ានាងជាងគេ ។ ពួកយើងមិនដឹងទេថា ហេតុអ្វីបានជានាងចូលចិត្តនៅខាងក្រៅ ដោយមិនដែលនឹកនាផ្ទះសោះ នេះអាចដោយសារតែភាពឯកោ…។
ផ្ទះរបស់បញ្ញាស្ថិតនៅឆៀងខាងកើតក្រោយផ្ទះរបស់ខ្ញុំ ។ ដោយសារផ្ទះរបស់ខ្ញុំស្ថិតនៅជាន់ទីពីរ ទើបស្រឡះអាចមើលឃើញផ្ទះនាងបានច្បាស់ ។ ការពិតផ្ទះនាងធំស្អាតជាងផ្ទះរបស់ពួកយើងឆ្ងាយណាស់ ហើយឪពុកម្តាយរបស់នាងក៏ជាអ្នកមានមុខមាត់ ។ ជាប្រភេទផ្ទះវីឡាបែបជំនាន់បារាំងកាត់ ដែលសង់ខ្ពស់និងមានពីរជាន់ ដោយមានបង្អួតចំហៀងបែរមកចំទ្វាក្រោយផ្ទះរបស់ខ្ញុំ ។ ពេលខ្លះខ្ញុំឃើញនាងអើតតាមបង្អួច ហើយនាងស្រែកហៅពួកខ្ញុំ(បែបមិនច្បាស់) ហើយបក់ដៃចុះឡើង ។ បញ្ញាមានបងប្រុសម្នាក់ ហើយជារឿយៗគាត់តែងតែជិះម៉ូតូមកយកនាងពីមុខផ្ទះពួកយើងត្រឡប់ទៅវិញ ឬ ពេលខ្លះគាត់ជិះម៉ូតូក្រោយនាង។ នាងចូលចិត្តមកលេងម្តុំផ្ទះពួកយើង ព្រោះម្តុំនេះសំបូរក្មេងៗច្រើន មានក្មេងប្រុស ក្មេងស្រីស្របាលៗគ្នា ហើយតែងតែជួបជុំលេងល្បែងកំសាន្តផ្សេងៗជាប្រចាំ។
មានពេលមួយ… មេឃភ្លៀងខ្លាំង នាងអង្គុយនៅក្រោយយ៉ខាងក្រោមផ្ទះរបស់ខ្ញុំតែឯង ។ ដោយមេឃជិតងងឹត ខ្ញុំក៏ប្រាប់នាងឱ្យទៅផ្ទះ ។ តែដូចជារាល់ដងគឺនាងមិនខ្វល់ពីពាក្យថាផ្ទះទេ នាងនៅតែចចេសនៅទីនេះ។ ខ្ញុំនិងបងស្រីក៏សម្រេចអូសដៃនាងទៅដល់ផ្ទះក្រោមដំណក់ទឹកភ្លៀងរិចៗ…។ ខ្ញុំក៏បានជួបបងប្រុសនាង ហើយគាត់ក៏និយាយថា អរគុណ មកពួកខ្ញុំជាគួរសម។ ដោយអាការៈនេះយើងដឹងថា បងប្រុសនាងជាមនុស្សមានការអប់រំនិងចរិយាមារយាទខុសពីពួកក្មេងដទៃទៀតឆ្ងាយ។
ពេលវេលាកន្លងមក… ពួកយើងកាន់តែរីកធំធាត់ ។ ក្មេងៗនៅទីនេះក៏កាន់តែយល់ដឹងពីឪពុកម្តាយបន្ថែម ពួកគេលែងលួចវាយធ្វើបានបញ្ញាដូចមុនទៀតហើយ ជារឿយៗពួកយើងតែងចែកចំណីខ្លះឱ្យនាងញុំា ។ នាងមិនអាចលែងជាមួយយើងទេ នាងគ្រាន់តែឈរមើលហើយសើចប៉ុណ្ណោះ ។ បើលេងលោតកៅស៊ូ ពួកគេឱ្យបញ្ញាជាអ្នកកាន់កៅស៊ូ ព្រោះនាងមិនចេះលោត… បញ្ញាដូចជាសប្បាយចិត្តនឹងការចូលរួមលេងបែបនេះ។
ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំនឹងមិត្តភក្តិបានឃើញមានឈាមហូរប្រលាក់សំពត់ និង ដាមតាមជើងរបស់នាង…។ យើងពិតជាភ័យខ្លាំងណាស់ ហើយយើងបានរត់ទៅប្រាប់អ្នកផ្ទះរបស់នាង ហើយពួកគេបានយកនាងត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ….។
មួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ… យើងលែងសូវបានឃើញនាងដូចមុន ។ ពួកគេបានខ្សឹបប្រាប់ខ្ញុំថា បញ្ញាពេញវ័យហើយ ហើយគ្រួសាររបស់នាងលែងឱ្យនាងចេញមកខាងក្រៅដូចមុនទៀត។
ឆ្នាំបន្តបន្ទាប់… ខ្ញុំក៏លែងចំណាយពេលជួបជុំជាមួយក្មេងៗដូចមុន ។ ពួកយើងធំៗរៀងខ្លួន ហើយខ្ញុំចំណាយពេលអង្គុយអានសៀវភៅនៅយ៉ក្រោយផ្ទះច្រើនជាងហក់កៅស៊ូឬលោតមឹក…។ មានម្តង ខ្ញុំឃើញបញ្ញាស្រែកហៅខ្ញុំតាមបង្អួចខ្វើយៗ…។ នាងដូចជាសប្បាយដូចចង់ហោះចេញពីបង្អួច… តែបងប្រុសនាងក៏ទាញនាងចូលក្នុងផ្ទះវិញ ។ ក្រោយមក តើមានរឿងអ្វីកើតឡើង? គឺជំនួសវត្តមានបញ្ញាក្បែរបង្អួច គឺជាបងប្រុសរបស់នាង ដែលតែងតែលួចមើលខ្ញុំជារឿយៗ…។ ដំបូងខ្ញុំមិនចាប់អារម្មណ៍ទេ តែពេលក្រោយខ្ញុំក៏លែងសូវនៅយ៉ក្រោយផ្ទះ ទោះជាមានអាកាសធាតុល្អយ៉ាងណាក៏ដោយ លុះណាតែមានវត្តមានបងប្អូនខ្ញុំជួបជុំគ្នាប៉ុណ្ណោះ។
បើអ្នកសួរខ្ញុំ តើខ្ញុំសរសេរអត្ថបទនេះដើម្បីអ្វី?
ខ្ញុំនឹងប្រាប់អ្នកថា ខ្ញុំចង់និយាយពីក្មេងស្រីអូទីសឹមម្នាក់ ដែលកើតមកជាមួយជំងឺដែលពិបាកព្យាបាល នាងគមិនអាចនិយាយបាន…។ ជាងកាលដែលយើងរើសអើងគ្នា យើងគួរតែផ្តល់ក្តីស្រឡាញ់និងយកចិត្តទុកដាក់ឱ្យគ្នា នេះជាអ្វីដែលយើងហៅថា «ភាពជាមនុស្ស» ។ យើងពិតជាសំណាងខ្លាំងណាស់ដែលកើតមកជាមួយកាយសម្បទាមាំមួន និងអវៈយវៈគ្រប់គ្រាន់ ។ យើងអាចមិនពេញចិត្តផ្នែកខ្លះនៃរាងកាយដែលយើងមាន ប៉ុន្តែមនុស្សជាច្រើនបានត្រឹមតែចំណាយពេលស្រម៉ៃចង់បានអ្វីដែលយើងស្អប់ខ្ពើមប៉ុណ្ណោះ ។
ថ្ងៃចុងក្រោយដែលខ្ញុំមើលពីលើផ្ទះ គឺពួកគេបានជញ្ជូនឥវ៉ាន់និងសម្ភារៈដាក់លើឡានទំនិញធំមួយ ។ ត្រូវហើយ!! គ្រួសារបញ្ញាបានចាកចេញពីទីនេះ ហើយយើងក៏បាត់ដំណឹងរបស់នាងសូន្យឈឹង…។
អត្ថបទនេះ ខ្ញុំចង់រំលឹកដល់នាងទុកជាការចងចាំមួយ ដោយចាត់ទុកថានាងជាមិត្តល្អម្នាក់!!!
ថ្ងៃចុងក្រោយនៃឆ្នាំ២០១៩ 31/12/2019
Posted by មានសង្ឃឹម in ចំណេះដឹងទូទៅ, ផ្ទាល់ខ្លួន.add a comment
សួស្តីព្រឹកថ្ងៃទី៣១ ខែធ្នូ ឆ្នាំ២០១៩ ។ នៅក្នុងអាកាសធាតុ២៦អង្សានាព្រឹកនេះ ធ្វើឱ្យចុះអាប់ដោយកន្លែង ខ្ញុំបានឃើញស្រមោលព្រាលៗនៃអាគារខ្ពស់ៗដែលកំពុងឈរប្រជែងគ្នានៅក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញ។ ឆ្លងកាត់៣៦៥ថ្ងៃ នេះជាថ្ងៃចុងក្រោយនៃឆ្នាំ២០១៩ តាមការកំណត់របស់មនុស្សជាតិ។ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមរំភើបចិត្តនឹងថ្ងៃនេះជាងរាល់ឆ្នាំ ព្រោះខ្ញុំហាក់ដូចជាចង់ឱ្យគ្រប់យ៉ាងចាប់ផ្តើមជាថ្មីឆាប់ៗ…។
ពេញមួយឆ្នាំ តើយើងឆ្លងកាត់ភាពរីករាយ ជោគជ័យ ការឈឺចាប់និងហត់នឿយអ្វីខ្លះ? មានតែយើងទេដែលដឹង…។ សម្រាប់ខ្ញុំ នេះជាឆ្នាំដែលពោរពេញដោយបញ្ហានិងឧបហេតុជាច្រើន… ខ្ញុំសើច សើច… ព្រោះខ្ញុំមិននឹកថា តើខ្លួនឯងអាចឆ្លងកាត់និងទទួលយកវាដោយវិធីណា? ដែលអាចបន្តរហូតដល់ថ្ងៃនេះ។ ខ្ញុំសើច ព្រោះខ្ញុំលែងយំជាមួយបញ្ហាទៀតហើយ… ដូចជាពាក្យមួយឃ្លាដែលគេនិយាយថា «កាលពីតូចយើងយំដើម្បីបង្ហាញភាពសោកសង្រេង ប៉ុន្តែនៅពេលដែលយើងធំដឹងក្តីយើងសើចដើម្បីទទួលយកភាពសោកសង្រេងទៅវិញ»។
ខ្ញុំបានប្រើភាពស្ងៀមស្ងាត់ដើម្បីចាក់ទម្លុះឧបសគ្គជាច្រើនដើម្បីរស់នៅ។ ខ្ញុំមិនដឹងទេថា ខ្ញុំក្លាយជាមនុស្សចាស់ទុំតាំងពីពេលណានោះទេ ប៉ុន្តែការជ្រើសរើសភាពស្ងៀមស្ងាត់និងអត់ធ្មត់គឺជាជម្រើសទីមួយរបស់ខ្ញុំ ។ ពេលសប្បាយក៏ប៉ុណ្ណឹង កើតទុក្ខក៏ប៉ុណ្ណឹង… យ៉ាងណាក៏ជីវិតនេះវានៅតែធម្មតា មិនអស្ចារ្យលើសពីនេះ ។ នៅពេលដែលស្ងៀមស្ងាត់ គឺជាពេលដែលខ្ញុំរកឃើញចម្លើយជាច្រើនដែលមនុស្សម្នាមិនបានប្រាប់ខ្ញុំ ។ នៅពេលដែលខ្ញុំស្ងៀមស្ងាត់ ខ្ញុំអាចវិភាគនិងឃើញពណ៌ពិតប្រាកដនៃបេះដូងរបស់មនុស្ស… ហើយក៏ឃើញពិតប្រាកដនៃពណ៌របស់ខ្លួនឯង។ តើវាមានអ្វីកើតឡើង? ចម្លើយគឺៈ គ្មានទេ គ្មានអ្វីកើតឡើងនោះទេ ត្រឹមតែខ្ញុំអាចទទួលយកការពិតនៃជីវិតនៅលើលោកនេះ ដោយភាពខុសគ្នាមិនជ្រួលច្របល់…។
ពេញមួយឆ្នាំ… នៅពេលដែលបញ្ហាច្រើនជាងមុន យើងចេះច្រើនជាងមុន យល់ដឹងច្រើនជាងមុន ដូច្នេះមិនថាយើងមានរឿងអ្វីកើតឡើង យើងគ្មានអ្វីត្រូវបាត់បង់ទាល់តែសោះ ។ គ្រប់បញ្ហាសុទ្ធតែមានអ្វីដែលចង់ប្រាប់យើង និងបង្រៀនយើង ។
ខ្ញុំលែងសំពះព្រះសុំឱ្យជីវិតងាយស្រួលជាងមុន មិនធ្វើបុណ្យសុំផ្សងការមានបាននិងក្តីសុខ មិនសុំឱ្យខ្លួនឯងមានសុខភាពល្អ ជួបមនុស្សល្អឬជោគជ័យ… អ្វីក៏គ្មានដែរ។ រហូតដល់ពេលនេះរាល់ពេលដែលខ្ញុំអុជធូប ខ្ញុំនឹកលែងឃើញអ្វីទាំងអស់… ។ ព្រោះមានតែការប្រើបញ្ញារបស់ខ្លួនឯងតែមួយគត់ដើម្បីរំលត់ឧបសគ្គនិងទទួលបានអ្វីដែលយើងចង់បាន…។
មួយឆ្នាំកន្លងផុតទៅ វាមិនមែនជារឿងឥតប្រយោជន៍ ព្រោះពួកយើងបានរៀនពីបញ្ហាដូចគ្នា ។ ជាមួយការទទួលខុសត្រូវ វាធ្វើឱ្យយើងហត់នឿយ ហើយក្នុងនាមជាមនុស្សចាស់ទុំ ការទម្លាក់អំរែងលើស្មាចោល ស្មើនឹងជនចោលម្សៀតម្នាក់…។ ផ្ទុយទៅវិញអំរែកនៅស្មា វាធ្វើឱ្យយើងមានអារម្មណ៍នឹងធឹងនិងធ្វើឱ្យយើងរឹងមាំជាងមុន…។
រឿងមួយដែលខ្ញុំបានរៀនពីឆ្នាំនេះ គឺការគ្រប់គ្រងចិត្តរបស់ខ្លួនឯង មិនឆេវឆាវ និង ត្រិះរិះដោយសុភវិនិច្ឆ័យ…។ ដោយយល់ពីហេតុផល យល់ពីមនុស្ស យល់ពីបញ្ហា យល់ពីសច្ចភាព… ខ្ញុំបានឈរនៅត្រង់ចំនុចមួយផ្សេងទៀតខុសពីមុន គឺការរស់នៅដោយមិនរំពឹងការជួយជ្រោមជ្រែងពីនរណាម្នាក់ ។
សូមអ្នកយកថ្ងៃនេះពិចារណាដោយស្ងប់ស្ងៀម ដើម្បីរកឱ្យឃើញថា តើពេញមួយឆ្នាំនេះយើងបានរៀនអ្វីខ្លះ? ហើយសូមអរគុណនិងលើកទឹកចិត្តរបស់ខ្លួនយើងដែលអាចឆ្លងផុតដំណាក់កាលលំបាកៗជាច្រើន…។ បើអ្នកហត់ បើអ្នកឈឺចាប់ សូមបង្ហូរទឹកភ្នែកចេញមក ហូរឱ្យអស់ ឱ្យបានធូរ… ព្រោះប្រហែលជាពួកយើងលាក់ទុក្ខវាយូរពេក យើងរស់នៅក្នុងភាពលាក់បាំងច្រើនពេក ទើបធ្វើឱ្យផ្លូវចិត្តនេះទទួលរងសម្ពាធធ្ងន់ធ្ងរ។ ក្រោយយំហើយ ត្រូវប្រាប់ថានឹងមិនយំរឿងដដែល ព្រោះបើយើងនៅតែយំរឿងដដែល មានន័យថាយើងមិនឡើងថ្នាក់សោះ។ ខ្ញុំអាចនិយាយយ៉ាងខ្លីប្រាប់អ្នកថា «នេះជាជីវិត» វាគ្មានអ្វីអស្ចារ្យទេ… ជីវិតសំខាន់លើការគិត បើគិតឱ្យវាធ្ងន់ វាទៅជាធ្ងន់ បើគិតឱ្យវាស្រាល វានឹងស្រាល ។ សំខាន់លើការគិតនិងចិត្តនេះ បើយើងចង់ផ្លាស់ប្តូរលទ្ធផលថ្ងៃនេះ ត្រូវប្តូរគំនិតចាស់ចោល… ។
ជាថ្ងៃចុងក្រោយនៃឆ្នាំចាស់ ខ្ញុំមិនសុំឱ្យឆ្នាំថ្មីឱ្យល្អប្រសើរជាងនេះទេ ខ្ញុំគ្រាន់តែរៀបចំខ្លួនដើម្បីប្រយុទ្ធជាបញ្ហាជាច្រើននៅឆ្នាំថ្មីបន្ត ព្រោះខ្ញុំដឹងច្បាស់ថា ខ្ញុំកំពុងឈរនៅទីតាំងណា? ហើយខ្ញុំមើលឃើញបញ្ហាដែលត្រូវប្រឈមរួចទៅហើយ។
អរគុណគ្រប់គ្នាដែលតែងតែអានអត្ថបទនៅក្នុងប្លុកនិងផេកមានសង្ឃឹម មានអត្ថបទជាច្រើនដែលខ្ញុំបានចែករំលែកពេញមួយឆ្នាំនេះ ហើយសង្ឃឹមថាវាជាទុនតិចតួចសម្រាប់គ្រប់គ្នាក្នុងដំណើរជីវិត។
ដោយក្តីគោរពស្រឡាញ់!!
រីករាយឆ្នាំថ្មី
សុ ចិន្តា
រំពាត់ 24/07/2018
Posted by មានសង្ឃឹម in ចំណេះដឹងទូទៅ, ផ្ទាល់ខ្លួន.2 comments
កាលពីនៅតូច ខ្ញុំនិងគ្រួសាររស់នៅភូមិតូចមួយនាខេត្តកំពង់ធំ។ និយាយដោយស្មោះ តាំងពីតូចមកខ្ញុំមិនមែនជាក្មេងពូកែគណិតវិទ្យានោះទេ អ្វីដែលទាក់ទងទៅនឹងតួលេខគឺធ្វើឱ្យខ្ញុំល្ងីល្ងើអស់។ ជាកូនពៅក្នុងចំណោមកូនស្រីបីនាក់ ខ្ញុំរៀនខ្សោយជាងគេបើប្រៀបធៀបនឹងបងៗ។ អ្វីដែលខ្ញុំពូកែគឺត្រឹមតែចូលចិត្តអានសៀវភៅនិងអត្ថបទផ្សេងៗ។ ខ្ញុំចូលចិត្តអានសៀវភៅរឿងនិទាន ហើយអាននិងសរសេរបានយ៉ាងល្អក្នុងចំណោមក្មេងដទៃទៀត។
នៅក្នុងចិត្តរបស់លោកពុក ពូកែអាន ពូកែសរសេរនៅមិនទាន់គ្រប់គ្រាន់នោះទេ។ ស្ទើតែជារៀងរាល់យប់ គាត់តែងតែឱ្យខ្ញុំយកលំហាត់ ប្រមាណវិធីមកធ្វើបន្ថែម។ កាលនោះខ្ញុំត្រូវរងរំពាត់មិនលោះថ្ងៃ រំពាត់ដែលលោកពុកបានសកយ៉ាងវែងនិងស្អាត។ នៅចាំបានថាកាលនោះរាល់ពេលដែលបង្រៀនលោកពុកតែងតែប្រើខ្ញុំឱ្យទៅយករំពាត់ដែលគាត់បានទុកនៅកៀនជញ្ជាំងក្នុងបន្ទប់គេងរបស់គាត់ ។ រាល់ពេលខ្ញុំទៅយករំពាត់ គឺខ្ញុំឈឺនិងខ្លាចបាត់រួចទៅហើយ ខ្ញុំបាត់បង់សតិ សួរអ្វីក៏មិនហ៊ានឆ្លើយ វិលវល់លែងដឹងខុស លែងដឹងត្រូវ ដឹងតែម៉្យាងគឺខ្ញុំខ្លាចរងរំពាត់។ ដូច្នេះអ្វីដែលលោកពុកបានផ្តាំ គ្រូបានបង្រៀន ខ្ញុំភ្លេចទាំងអស់ ។ វាដូចជាហួសចិត្តដែរ ដែលខ្ញុំជាអ្នកថែរក្សារំពាត់នោះឱ្យបានល្អ ត្រូវយកវាឱ្យគាត់វាយនិងយកវាមកទុកវិញនៅពេលគាត់វាយរួចហើយ។ វាមិនខុសពីការកាត់ទោស ជនល្មើសនៅប្រទេសចិន ក្រុមគ្រួសារជនល្មើសត្រូវចេញថ្លៃគ្រាប់កាំភ្លើងមួយគ្រាប់ដែលបានបាញ់ត្រូវក្បាលសាច់ញាតិរបស់ខ្លួនដែលមានទោសប្រហារជីវិតនោះទេ។
មានយប់មួយ ខ្ញុំចាំបានកាលនោះខ្ញុំមានអាយុប្រហែលប្រាំពីរ ប្រាំបីឆ្នាំ។ ខ្ញុំគិតលេខមិនចេះ ហើយដោយងងុយពេក ខ្ញុំក៏ងោកចុះ…។ លោកពុករបស់ខ្ញុំគាត់ឃើញបែបនោះ គាត់ក៏បានទាញកន្ទាស់បង្អួចដែលខ្ទាស់បង្អួចក្បែរដៃ មករុញថ្ងាសរបស់ខ្ញុំឱ្យងើយឡើយ។ បន្ទាប់មកទៀត… ខ្ញុំបានដឹងថាមានវត្ថុរាវម្យ៉ាងស្រក់ហូរចេញតាមប្រលោះចិញ្ចើមធ្លាក់មកលើច្រមុះនិងមាត់របស់ខ្ញុំ។ នោះជាឈាមរបស់ខ្ញុំ… ត្រូវហើយ!! ក្នុងខណៈពេលដែលលោកពុកយកកន្ទាស់បង្អួចមកឈូសថ្ងាសរបស់ខ្ញុំងើយឡើង គាត់ភ្លេចគិតថានៅចុងកន្ទាស់បង្អួចតែងតែដំដែកគោលមួយ ទុកសម្រាប់ទ្របង្អួច…។
អាធ្រាតយប់នោះ ដោយខ្ញុំឈឺមុខរបួស ខ្ញុំបានភ្ញាក់ ក្រោមពន្លឺភ្លើងចង្រ្កៀនផ្លុងៗ ខ្ញុំបានឃើញស្រមោលលោកពុកកំពុងអង្គុយនៅមាត់ទ្វាជក់បារី គាត់អង្គុយយូរណាស់ រហូតខ្ញុំគេងលក់…។
ល្ងាចមួយ ខ្ញុំបានទៅលេងផ្ទះមេភូមិដែលជាប់ផ្ទះរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំស្តាប់ល្ខោននិយាយជក់ពេករហូតភ្លេចមកងូតទឹក។ ខ្ញុំក៏មិនដឹងថាហេតុអ្វីបានជាលោកពុកមិនឱ្យពួកខ្ញុំស្តាប់ល្ខោនបាសាក់ ល្ខោននិយាយនោះឡើយ ព្រោះសូម្បីតែបងស្រីធំរបស់ខ្ញុំក៏គាត់មិនដែលហ៊ានស្តាប់ដែរ គាត់លួចស្តាប់នៅពេលដែលលោកពុកមិននៅតែប៉ុណ្ណោះ ។ ថ្ងៃនោះខ្ញុំត្រូវរំពាត់ កន្ទួលពេញខ្លួនមុនពេលញុំាបាយល្ងាច។ រហូតមកដល់ពេលនេះ ខ្ញុំមិនដឹងពីមូលហេតុដែលលោកពុកមិនឱ្យយើងស្តាប់ល្ខោននិយាយនិងល្ខោនបាសាក់នោះទេ ប៉ុន្តែពេលនេះពួកយើងអាចមើល ស្តាប់អ្វីៗតាមដែលយើងចង់។
ខ្ញុំត្រូវរំពាត់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ គ្រូវាយផង លោកពុកវាយផង ថ្ងៃខ្លះដៃខ្ញុំត្រូវហើមប៉ោងរហូតកាន់អ្វីមិនបាន ។ ខ្ញុំពិតជាចង់រកនរណាម្នាក់ដែលអាចជួយខ្ញុំបាន ប៉ុន្តែមិនមានទាល់តែសោះ សូម្បីតែម៉ែនិងយាយ។ ព្រោះពួកគាត់ម្នាក់ៗជឿថា លោកពុកធ្វើបែបនេះព្រោះចង់ឱ្យខ្ញុំចេះ ហើយប្រហែលមានតែវិធីប្រើ ហិង្សាបែបនេះទើបខ្ញុំអាចចេះបាន។ លោកពុកជាមន្ត្រីមានមុខមាត់នៅក្នុងខេត្ត គាត់ធ្លាប់ជាសាស្ត្រាចារ្យ គាត់ត្រូវបានមនុស្សទាំងអស់គោរពកោតខ្លាចដោយភាពម៉ឺងម៉ាត់និងភាពស្មោះត្រង់របស់គាត់។ ខ្ញុំក្លាយជាក្មេងបាក់ស្មារតី ខ្ញុំខ្លាចសូម្បីតែនិយាយជាមួយលោកពុក ខ្លាចមិនហ៊ានសូម្បីមើលមុខគាត់ រាល់ពេលខ្ញុំនិយាយជាមួយគាត់ គឺខ្ញុំត្រូវឱនមុខចុះ។ ខ្ញុំមិនដែលមានអារម្មណ៍ស្និទ្ធស្នាលជាមួយលោកពុកទាល់តែសោះ ព្រោះដោយសារតែរំពាត់និងការវាយរបស់គាត់បានសង់ជាជញ្ជាំងមួយយ៉ាងធំរវាងលោកពុកនិងខ្ញុំ…។ ដោយសារតែបែបនេះ ទើបខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំបានចាប់កំណើតខុសកន្លែង ហើយប្រហែលជាខ្ញុំមិនមែនជាកូនលោកពុកក៏ថាបាន ព្រោះខ្ញុំមិនដែលបានទទួលអារម្មណ៍ឬភាពកក់ក្តៅណាមួយពីគាត់នោះទេ។ ទៅសាលាគ្រូវាយ មកផ្ទះលោកពុកវាយ។ ខ្ញុំក្លាយជាក្មេងខ្លាចសាលា ខ្លាចផ្ទះ ហើយកន្លែងដែលផ្តល់ភាពកក់ក្តៅឱ្យខ្ញុំគឺដើមឈើទៅវិញ ខ្ញុំចំណាយពេលច្រើនលើដើមឈើ សូម្បីតែអានសៀវភៅ។
ព្រឹកមួយ ខ្ញុំបានចុះពីលើម៉ូតូដែលលោកពុកជូនទៅរៀន ដោយខ្ញុំអង្គុយនៅខាងមុខគាត់ ពេលចុះមិនប្រយ័ត្នបានធ្វើឱ្យកំភួនជើងរបស់ខ្ញុំបានប៉ះបំពង់សីុមាំុងដែលកំពុងតែពេញកម្តៅ។ ខ្ញុំឈឺ ឈឺខ្លាំង ឈឺស្ទើតែដើរមិនរួច ខ្ញុំទ្រាំរហូតចេញពីរៀន ហើយសាច់ជើងរបស់ខ្ញុំបានឆ្អិននិងចាប់ផ្តើមរលួយរបកចេញខ្លាញ់ហូរមកខាងក្រៅ ពេលខ្ញុំមកដល់ផ្ទះវិញ ។ ម៉ែសួរខ្ញុំថា ហេតុអ្វីខ្ញុំមិននិយាយប្រាប់លោកពុកភ្លាមៗ? ចម្លើយគឺមកពីខ្ញុំ«ខ្លាច»។ ខ្ញុំពិតជាគួរឱ្យអាណិត ខ្ញុំខ្លាចសូម្បីតែរឿងមិនគួរខ្លាច ខ្ញុំក្លាយជាក្មេងខ្លាចដោយគ្មានហេតុផល… ខ្ញុំខ្លាចលោកពុករហូតមិនចង់និយាយអ្វីទាំងអស់ជាមួយគាត់។
លោកពុកនៅតែបន្តវាយខ្ញុំរហូតដល់ខ្ញុំអាយុជាងដប់ឆ្នាំ នៅពេលដែលពួកយើងបានមករស់នៅភ្នំពេញ។ ថ្ងៃចុងក្រោយដែលគាត់វាយខ្ញុំគឺខ្ញុំមិនបានទៅរៀនគួរចិនប៉ុន្មានថ្ងៃ ហើយគាត់វាយខ្ញុំខ្លាំងបំផុតរហូតខ្នងរបស់ខ្ញុំជាំកកឈាមទាំងផ្ទាំង ហើយខ្ញុំត្រូវតែគេងផ្កាប់មុខជាច្រើនយប់ទម្រាំរបួសខ្ញុំជា។ រាល់ពេលដែលពុកវាយខ្ញុំ គាត់ហាមមិនឱ្យខ្ញុំយំចេញសម្លេង បើខ្ញុំហ៊ានស្រែក គាត់នឹងវាយខ្ញុំកាន់តែខ្លាំង ។ អ្វីដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើគឺត្រូវអង្គុយដោយឥរិយាបទសមសួន មិនរើ មិនទាញ មិនអូស… និយាយរួមគឺខ្ញុំគ្មានសិទ្ធិសូម្បីបង្ហាញការឈឺចាប់ ខ្ញុំត្រូវសម្តែងថាខ្ញុំរីករាយនឹងទទួលទណ្ឌកម្មបែបនេះ។ លោកពុកសួរខ្ញុំថាហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំមិនទៅរៀន? ខ្ញុំថា៖ ខ្ញុំចាំទៅជាមួយមិត្តភក្តិ ជិះកង់ទៅជាមួយគ្នា ហើយគេមិនបានទៅ ខ្ញុំក៏មិនទៅដែរ…។ លោកពុកថាគាត់នឹងទៅទិញកង់ឱ្យខ្ញុំទៅរៀនបន្ទាប់ពីវាយខ្ញុំហើយ ប៉ុន្តែគាត់មិនបានទិញឱ្យខ្ញុំទេ ។ ខ្ញុំក៏មិនសួរនាំ មិននិយាយអ្វីទាំងអស់ ព្រោះខ្ញុំដឹងថាលោកពុកគ្មានលុយទេ គ្រួសារយើងក្រលំបាករកតែអង្កច្រកឆ្នាំងមិនបានផង ។ ជាទម្លាប់រាល់ពេលដែលលោកពុកវាយខ្ញុំហើយ គាត់តែងតែអង្គុយសំកុកជក់បារី… ខ្ញុំពិតជាចង់ដឹងថាតើលោកពុកកំពុងគិតពីអ្វី?
វេលាកន្លងផុតទៅ… ខ្ញុំបានគិតឡើងវិញ។ ខ្ញុំនៅតែរៀនមិនចេះទោះបីជាគ្រូនិងលោកពុកវាយខ្ញុំយ៉ាងណាក៏ដោយ។ រហូតដល់ពេលនេះ… ខ្ញុំត្រូវធ្វើការជាមួយតួលេខដ៏ច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយខ្ញុំនៅតែអាចធ្វើបាន។
ខ្ញុំត្រូវនៅជាមួយលោកពុក ហើយមើលថែទាំគាត់ពេលដែលគាត់ចាស់ទៅ។ មានពេលមិនតិចទេដែលខ្ញុំលួចមើលគាត់ទំពាបាយ។ លោកពុកចាស់ហើយ លោកពុកមិនរឹងមាំដូចកាលពីមុន គាត់មិនអាចបង្រៀននិងវាយខ្ញុំបានទៀតទេ…។ លោកពុកបានបណ្តុះបណ្តាលមនុស្សជាច្រើនឱ្យមានឈ្មោះជាមន្ត្រីធំៗក្នុងជួររដ្ឋាភិបាល មានលុយ មានឡានជិះ… ក្នុងខណៈដែលគាត់មានត្រឹមតែកង់មួយ រស់នៅក្រោមដំបូលផ្ទះនិងការចិញ្ចឹមរបស់កូនតែប៉ុណ្ណោះ។
ដោយសារតែខ្ញុំមិនសូវស្និទ្ធស្នាលជាមួយលោកពុក រាល់ថ្ងៃខ្ញុំនិយាយជាមួយគាត់តិចបំផុត។ ត្រឹមតែជាអ្នកផ្តល់ឱ្យ គម្លាតរវាងខ្ញុំនិងគាត់នៅតែមានដដែល ជញ្ជាំងដែលគាត់បានសង់ គឺមិនបានរលាយបាត់នោះទេ ។ ខ្ញុំបានធ្វើបដិវត្តមួយក្នុងនាមជាម្តាយ ខ្ញុំមិនបានវាយដំកូនពេលដែលកូនរៀនមិនចេះនោះទេ។ ខ្ញុំយល់ពីអារម្មណ៍នៃភាពភ័យខ្លាច វាពិបាកខ្លាំងណាស់ ហើយខ្ញុំក៏មិនចង់សាងជញ្ជាំងរវាងកូននិងខ្ញុំដែរ។ ខ្ញុំបង្រៀនឱ្យកូនស្រឡាញ់សាលា មិត្តភក្តិ គ្រូបង្រៀន…។ ខ្ញុំមើលឃើញថា គ្រូបង្រៀនឥឡូវបានផ្លាស់ប្តូរថ្មី ដោយមិនប្រើហិង្សាលើកុមារបើទោះពួកគេរៀនមិនចេះ។ ខ្ញុំចង់ក្លាយជាមិត្តភក្តិកូន អាចឱ្យកូននិយាយប្រាប់ខ្ញុំបានគ្រប់រឿងដែលនាងចង់និយាយ ហើយនាងនិយាយច្រើនណាស់រាល់ថ្ងៃ។ ថ្វីបើខ្ញុំមិនដាក់សម្ពាធឱ្យកូន ប៉ុន្តែបើប្រៀបធៀបកាលខ្ញុំមានវ័យប៉ុននាង នាងពូកែជាងខ្ញុំឆ្ងាយណាស់ ដូច្នេះខ្ញុំរីករាយជាមួយអ្វីដែលនាងបានធ្វើ។
ទីបំផុត ខ្ញុំកែប្រែការគិតរបស់ខ្ញុំចំពោះគ្រួសារទាំងមូល។ ខ្ញុំរីករាយច្រើន ព្រោះតែរឿងទាំងនោះបានបង្រៀនខ្ញុំ ឱ្យខ្ញុំត្រូវរស់នៅដោយវិធីណា? នៅពេលលដែលលំបាក យើងអាចរកឃើញខ្លួនឯង នៅពេលដែលលំបាក យើងកាន់តែរឹងមាំជាងមុន។ លោកពុករបស់ខ្ញុំនៅតែជាមនុស្សដែលនៅក្បែរខ្ញុំច្រើន ហើយបង្រៀនឱ្យខ្ញុំទទួលយកការពិតមួយ។
គ្មានឱពុកម្តាយណាដែលមិនស្រឡាញ់កូន វាយកូនគឺឈឺចិត្តខ្លួនឯង។ កាលពីតូច ខ្ញុំមិនល្អនឹងអាចផ្តល់មោទនភាពទៅលោកពុកបាន ប៉ុន្តែពេលនេះខ្ញុំជឿថាលោកពុកប្រាកដជាយល់ផ្សេង ។ ខ្ញុំលែងឆ្ងល់ថាហេតុអ្វីលោកពុកអង្គុយសំកុកជក់បារីទៀតទេ គាត់ប្រាកដជាឈឺចិត្តណាស់ដែលបានវាយមកលើខ្ញុំ…។
អត្ថបទមួយនេះ ចាត់ទុកជាមេរៀនមួយដែលពួកយើងត្រូវរៀន។ ព្រោះខ្ញុំជឿថាមនុស្សចាស់ភាគច្រើនកាលពីមុន គឺបានប្រើរំពាត់នេះដើម្បីឱ្យកូនបានចេះ ប្រើរំពាត់ដើម្បីបង្ហាត់កូន… រំពាត់ត្រូវបានជំនួសដោយពាក្យសម្តីនិងក្តីស្រឡាញ់ដែលពួកគាត់មាន ហើយក្មេងជាច្រើនសុទ្ធតែបានឆ្លងកាត់រសជាតិបែបនេះ។ សូមរៀនពីពួកគាត់ដើម្បីឱ្យខ្លួនយើងកាន់តែប្រសើរឡើង។
ត្រឹមតែជាអ្នកដទៃ 16/07/2018
Posted by មានសង្ឃឹម in ចំណេះដឹងទូទៅ, ផ្ទាល់ខ្លួន.add a comment
សម្រាប់ធម្មជាតិ នៅពេលដែលខ្យល់បក់ខ្លាំង ទើបដឹងថាដើមឈើទន់ទោរទៅទិសខាងណា? សម្រាប់មនុស្ស នៅពេលដែលមានបញ្ហា ទើបដឹងថាអ្នកនៅជុំវិញខ្លួនអ្នកកំពុងឈរនៅចំនុចណា? ខ្ញុំមិនបន្ទោសអ្នកទេ ទោះបីជាអ្នកមិនអាចពើងទ្រូងការពារគ្រាប់ជំនួសខ្ញុំ ទោះបីជាអ្នកមិនអាចជាដើមឈើឲ្យខ្ញុំជ្រកម្លប់បាន ទោះបីជាអ្នកមិនអាចបាំងឲ្យដំណក់ទឹកភ្លៀងធ្លាក់មកមិនអោយទទឹកខ្ញុំ…។ ហេតុផលត្រឹមតែជាអ្នកដទៃ… គ្មានចំណងអ្វីនឹងគ្នា វាជាហេតុផលគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់មនុស្សល្ងង់ដូចខ្ញុំទទួលយក។
ខ្ញុំហាក់ដូចជាអស់ចិត្តនឹងអ្វីដែលបានលះបង់កន្លងមក ខ្ញុំហាក់ដូចជាស្កប់ស្កល់នឹងអ្វីដែលខ្លួនបានទទួល។ ថ្ងៃនេះអ្នកបានបង្រៀនអោយខ្ញុំទទួលយកការពិតថ្មីមួយទៀត វាមិនហួសហេតុពេកទេ ហើយខ្ញុំដឹងថាទាំងនេះវាជាអ្វីដែលខ្ញុំត្រូវតែទទួល។ កុំបារម្ភ! ខ្ញុំត្រៀមរួចរាល់សម្រាប់រឿងទាំងនេះរួចហើយ។
រដូវអាចផ្លាស់ប្តូរថ្មី ស្លឹកឈើក៏អាចជ្រុះ ស្រទាប់ផ្កាក៏អាចរុះរោយ។ ត្រឹមតែពេលវេលាដែលមនុស្សបានផ្តល់ឲ្យគ្នាក៏គង់កន្លងផុតទៅ ហើយនឹងរលុបបាត់។ នៅលើលោកនេះគ្មានអ្វីដែលគង់វង្សស្ថិតស្ថេរនោះទេ ត្រឹមតែញញិមនិងលើកទឹកចិត្តខ្លួនឯងសម្រាប់ផ្លូវខាងមុខក៏គ្រប់គ្រាន់។ ខ្ញុំនៅតែអរគុណសម្រាប់គ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកបានផ្តល់ឲ្យខ្ញុំ ថ្ងៃមួយនឹងមកដល់ ហើយខ្ញុំនឹងមិនមានអារម្មណ៍ថាស្តាយក្រោយនោះទេ បើទោះមានរឿងអ្វីកើតឡើងក៏ដោយ។
សូមចាកចេញចុះ បើយល់ថាវាធ្វើឲ្យខ្លួនយើងមានសម្ពាធ។ ការកាន់របស់យូរពេកវាធ្វើឲ្យយើងថាធ្ងន់និងជាបន្ទុកមួយ បើទោះជារបស់នោះស្រាលក៏ដោយ ព្រោះដៃរបស់យើងត្រូវធ្វើការងារជាច្រើនទៀតមិនមែនត្រឹមតែយួរឬកាន់របស់តែប៉ុណ្ណឹងនោះទេ។
ព្រោះគ្រប់យ៉ាងជាអ្នកដទៃ… ជាអ្វីដែលយើងត្រូវកាត់ចិត្ត។
មានសង្ឃឹម 