បញ្ញា ក្មេងស្រីអូទីសឹម 12/03/2020
Posted by មានសង្ឃឹម in ចំណេះដឹងទូទៅ, ផ្ទាល់ខ្លួន, សៀវភៅកំណត់ហេតុ.trackback
នៅពេលដែលខ្ញុំបានអានសៀវភៅមួយក្បាលដែលមានចំណងជើងថា «ស្នេហានិងការពិត» ធ្វើឱ្យខ្ញុំនឹកដល់រឿងចាស់ៗនៅក្នុងអតីតកាល ។ ខ្ញុំអានដល់រឿង៤ ដែលមានចំណងជើងថា «ស្ត្រីជួសកៅអីចំបើង» ធ្វើឱ្យខ្ញុំនឹកដល់ក្មេងស្រីម្នាក់(មិនចាំឈ្មោះ)នៅក្បែរផ្ទះរបស់ខ្ញុំកាលពីកំឡុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ៩០ ។ ខ្ញុំអានរឿងនេះ ត្រឹមពាក់កណ្តាលប៉ុណ្ណោះក៏ស្រាប់តែនឹកដល់នាង ហើយចាប់ផ្តើមសរសេរនៅទីនេះ ។ បញ្ញា (ឈ្មោះដែលខ្ញុំដាក់ឱ្យនាង) គឺជាក្មេងស្រីដែលកើតជំងឺ អូទីសឹម ពួកយើងមិនដឹងថានាងកើតជំងឺអ្វីទេ ព្រោះកាលជំនាន់នោះ យើងមិនទាន់ស្គាល់ជំងឺនេះនៅឡើយ។
បញ្ញា ជាក្មេងស្រីដែលមានអាយុស្របាលខ្ញុំ នាងមានចរិតស្លូតបូត នាងមិនដែលវាយធ្វើបាបឬរករឿងនរណាម្នាក់ឡើយ ។ នាងចូលចិត្តលេងជាមួយក្មេងៗដទៃទៀត ប៉ុន្តែរឿងដែលអាក្រក់បំផុត ក្មេងៗនៅម្តុំខ្ញុំ គ្មាននរណាលេងជាមួយនាងនោះទេ មិនតែប៉ុណ្ណោះ ជារឿយៗនាងត្រូវបានគេវាយធ្វើបាប ។ នាងនិយាយមិនច្បាស់ និងចូលចិត្តចិត្តសើចដោយបានឃើញគេឯងលេងល្បែងកំសាន្តផ្សេងៗ ដូចជាលោតមឹក គប់វង់ លេងបាយឡុកបាយឡ ផ្ទាត់កៅស៊ូ…។ បញ្ញាមិនដែលបានចូលសាលារៀនទេ ជារឿយៗ នាងដើរលេងម្តុំៗជិតផ្ទះប៉ុណ្ណោះ…។ ពេលខ្ញុំរើមករស់នៅទីនេះ ខ្ញុំឃើញនាងរួចទៅហើយ ។ ជារឿយៗខ្ញុំបានឃើញក្មេងៗ លួចវាយនិងក្តិចនាង នៅលើដៃនិងមុខនាង មានស្នាមក្រចកស្ទើរសុះសាច់… ហើយសូម្បីតែមិត្តភក្តិខ្ញុំក៏ធ្លាប់វាយនាងដែរ ទោះបីនាងអង្គុយតែឯងមិនរំខាននរណាក៏ដោយ ។ ខ្ញុំយល់ថា ពួកគេទាំងនោះដូចជាខ្នាញ់នាងដោយអារម្មណ៍រើសអើង…។
ចំពោះខ្ញុំ ខ្ញុំគ្មានចំណែកណាមួយនៃហិង្សាលើរាងកាយនាងសូម្បីតែម្តង ជារឿយៗខ្ញុំតែងតែពនិត្យលើដៃជើងនាងជាមួយស្លាកស្នាមទាំងនោះ ។ ម្តងម្កាល នាងអង្គុយយំដោយមិនព្រមងើបទៅណា ដោយសុខចិត្តឱ្យពួកគេព្រួតវាយ ក្តិចតាមចិត្ត ។ ដោយសារខ្ញុំជាក្មេងដែលធ្លាប់រស់នៅជនបទ ខ្ញុំមិនធ្លាប់ស្គាល់ការរើសអើងនោះទេ ព្រោះតាមរបៀបក្មេងជនបទការស្មើរជារឿងធម្មតា ។ បងស្រីនិងខ្ញុំ តែងតែដេញនាងឱ្យត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ដោយបន្លាចថាប៉ានាងនឹងមករកនាង មូលហេតុដោយសារនាងខ្លាចប៉ានាងជាងគេ ។ ពួកយើងមិនដឹងទេថា ហេតុអ្វីបានជានាងចូលចិត្តនៅខាងក្រៅ ដោយមិនដែលនឹកនាផ្ទះសោះ នេះអាចដោយសារតែភាពឯកោ…។
ផ្ទះរបស់បញ្ញាស្ថិតនៅឆៀងខាងកើតក្រោយផ្ទះរបស់ខ្ញុំ ។ ដោយសារផ្ទះរបស់ខ្ញុំស្ថិតនៅជាន់ទីពីរ ទើបស្រឡះអាចមើលឃើញផ្ទះនាងបានច្បាស់ ។ ការពិតផ្ទះនាងធំស្អាតជាងផ្ទះរបស់ពួកយើងឆ្ងាយណាស់ ហើយឪពុកម្តាយរបស់នាងក៏ជាអ្នកមានមុខមាត់ ។ ជាប្រភេទផ្ទះវីឡាបែបជំនាន់បារាំងកាត់ ដែលសង់ខ្ពស់និងមានពីរជាន់ ដោយមានបង្អួតចំហៀងបែរមកចំទ្វាក្រោយផ្ទះរបស់ខ្ញុំ ។ ពេលខ្លះខ្ញុំឃើញនាងអើតតាមបង្អួច ហើយនាងស្រែកហៅពួកខ្ញុំ(បែបមិនច្បាស់) ហើយបក់ដៃចុះឡើង ។ បញ្ញាមានបងប្រុសម្នាក់ ហើយជារឿយៗគាត់តែងតែជិះម៉ូតូមកយកនាងពីមុខផ្ទះពួកយើងត្រឡប់ទៅវិញ ឬ ពេលខ្លះគាត់ជិះម៉ូតូក្រោយនាង។ នាងចូលចិត្តមកលេងម្តុំផ្ទះពួកយើង ព្រោះម្តុំនេះសំបូរក្មេងៗច្រើន មានក្មេងប្រុស ក្មេងស្រីស្របាលៗគ្នា ហើយតែងតែជួបជុំលេងល្បែងកំសាន្តផ្សេងៗជាប្រចាំ។
មានពេលមួយ… មេឃភ្លៀងខ្លាំង នាងអង្គុយនៅក្រោយយ៉ខាងក្រោមផ្ទះរបស់ខ្ញុំតែឯង ។ ដោយមេឃជិតងងឹត ខ្ញុំក៏ប្រាប់នាងឱ្យទៅផ្ទះ ។ តែដូចជារាល់ដងគឺនាងមិនខ្វល់ពីពាក្យថាផ្ទះទេ នាងនៅតែចចេសនៅទីនេះ។ ខ្ញុំនិងបងស្រីក៏សម្រេចអូសដៃនាងទៅដល់ផ្ទះក្រោមដំណក់ទឹកភ្លៀងរិចៗ…។ ខ្ញុំក៏បានជួបបងប្រុសនាង ហើយគាត់ក៏និយាយថា អរគុណ មកពួកខ្ញុំជាគួរសម។ ដោយអាការៈនេះយើងដឹងថា បងប្រុសនាងជាមនុស្សមានការអប់រំនិងចរិយាមារយាទខុសពីពួកក្មេងដទៃទៀតឆ្ងាយ។
ពេលវេលាកន្លងមក… ពួកយើងកាន់តែរីកធំធាត់ ។ ក្មេងៗនៅទីនេះក៏កាន់តែយល់ដឹងពីឪពុកម្តាយបន្ថែម ពួកគេលែងលួចវាយធ្វើបានបញ្ញាដូចមុនទៀតហើយ ជារឿយៗពួកយើងតែងចែកចំណីខ្លះឱ្យនាងញុំា ។ នាងមិនអាចលែងជាមួយយើងទេ នាងគ្រាន់តែឈរមើលហើយសើចប៉ុណ្ណោះ ។ បើលេងលោតកៅស៊ូ ពួកគេឱ្យបញ្ញាជាអ្នកកាន់កៅស៊ូ ព្រោះនាងមិនចេះលោត… បញ្ញាដូចជាសប្បាយចិត្តនឹងការចូលរួមលេងបែបនេះ។
ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំនឹងមិត្តភក្តិបានឃើញមានឈាមហូរប្រលាក់សំពត់ និង ដាមតាមជើងរបស់នាង…។ យើងពិតជាភ័យខ្លាំងណាស់ ហើយយើងបានរត់ទៅប្រាប់អ្នកផ្ទះរបស់នាង ហើយពួកគេបានយកនាងត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ….។
មួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ… យើងលែងសូវបានឃើញនាងដូចមុន ។ ពួកគេបានខ្សឹបប្រាប់ខ្ញុំថា បញ្ញាពេញវ័យហើយ ហើយគ្រួសាររបស់នាងលែងឱ្យនាងចេញមកខាងក្រៅដូចមុនទៀត។
ឆ្នាំបន្តបន្ទាប់… ខ្ញុំក៏លែងចំណាយពេលជួបជុំជាមួយក្មេងៗដូចមុន ។ ពួកយើងធំៗរៀងខ្លួន ហើយខ្ញុំចំណាយពេលអង្គុយអានសៀវភៅនៅយ៉ក្រោយផ្ទះច្រើនជាងហក់កៅស៊ូឬលោតមឹក…។ មានម្តង ខ្ញុំឃើញបញ្ញាស្រែកហៅខ្ញុំតាមបង្អួចខ្វើយៗ…។ នាងដូចជាសប្បាយដូចចង់ហោះចេញពីបង្អួច… តែបងប្រុសនាងក៏ទាញនាងចូលក្នុងផ្ទះវិញ ។ ក្រោយមក តើមានរឿងអ្វីកើតឡើង? គឺជំនួសវត្តមានបញ្ញាក្បែរបង្អួច គឺជាបងប្រុសរបស់នាង ដែលតែងតែលួចមើលខ្ញុំជារឿយៗ…។ ដំបូងខ្ញុំមិនចាប់អារម្មណ៍ទេ តែពេលក្រោយខ្ញុំក៏លែងសូវនៅយ៉ក្រោយផ្ទះ ទោះជាមានអាកាសធាតុល្អយ៉ាងណាក៏ដោយ លុះណាតែមានវត្តមានបងប្អូនខ្ញុំជួបជុំគ្នាប៉ុណ្ណោះ។
បើអ្នកសួរខ្ញុំ តើខ្ញុំសរសេរអត្ថបទនេះដើម្បីអ្វី?
ខ្ញុំនឹងប្រាប់អ្នកថា ខ្ញុំចង់និយាយពីក្មេងស្រីអូទីសឹមម្នាក់ ដែលកើតមកជាមួយជំងឺដែលពិបាកព្យាបាល នាងគមិនអាចនិយាយបាន…។ ជាងកាលដែលយើងរើសអើងគ្នា យើងគួរតែផ្តល់ក្តីស្រឡាញ់និងយកចិត្តទុកដាក់ឱ្យគ្នា នេះជាអ្វីដែលយើងហៅថា «ភាពជាមនុស្ស» ។ យើងពិតជាសំណាងខ្លាំងណាស់ដែលកើតមកជាមួយកាយសម្បទាមាំមួន និងអវៈយវៈគ្រប់គ្រាន់ ។ យើងអាចមិនពេញចិត្តផ្នែកខ្លះនៃរាងកាយដែលយើងមាន ប៉ុន្តែមនុស្សជាច្រើនបានត្រឹមតែចំណាយពេលស្រម៉ៃចង់បានអ្វីដែលយើងស្អប់ខ្ពើមប៉ុណ្ណោះ ។
ថ្ងៃចុងក្រោយដែលខ្ញុំមើលពីលើផ្ទះ គឺពួកគេបានជញ្ជូនឥវ៉ាន់និងសម្ភារៈដាក់លើឡានទំនិញធំមួយ ។ ត្រូវហើយ!! គ្រួសារបញ្ញាបានចាកចេញពីទីនេះ ហើយយើងក៏បាត់ដំណឹងរបស់នាងសូន្យឈឹង…។
អត្ថបទនេះ ខ្ញុំចង់រំលឹកដល់នាងទុកជាការចងចាំមួយ ដោយចាត់ទុកថានាងជាមិត្តល្អម្នាក់!!!
មានសង្ឃឹម 
មតិ»
No comments yet — be the first.