រំពាត់ 24/07/2018
Posted by មានសង្ឃឹម in ចំណេះដឹងទូទៅ, ផ្ទាល់ខ្លួន.trackback
កាលពីនៅតូច ខ្ញុំនិងគ្រួសាររស់នៅភូមិតូចមួយនាខេត្តកំពង់ធំ។ និយាយដោយស្មោះ តាំងពីតូចមកខ្ញុំមិនមែនជាក្មេងពូកែគណិតវិទ្យានោះទេ អ្វីដែលទាក់ទងទៅនឹងតួលេខគឺធ្វើឱ្យខ្ញុំល្ងីល្ងើអស់។ ជាកូនពៅក្នុងចំណោមកូនស្រីបីនាក់ ខ្ញុំរៀនខ្សោយជាងគេបើប្រៀបធៀបនឹងបងៗ។ អ្វីដែលខ្ញុំពូកែគឺត្រឹមតែចូលចិត្តអានសៀវភៅនិងអត្ថបទផ្សេងៗ។ ខ្ញុំចូលចិត្តអានសៀវភៅរឿងនិទាន ហើយអាននិងសរសេរបានយ៉ាងល្អក្នុងចំណោមក្មេងដទៃទៀត។
នៅក្នុងចិត្តរបស់លោកពុក ពូកែអាន ពូកែសរសេរនៅមិនទាន់គ្រប់គ្រាន់នោះទេ។ ស្ទើតែជារៀងរាល់យប់ គាត់តែងតែឱ្យខ្ញុំយកលំហាត់ ប្រមាណវិធីមកធ្វើបន្ថែម។ កាលនោះខ្ញុំត្រូវរងរំពាត់មិនលោះថ្ងៃ រំពាត់ដែលលោកពុកបានសកយ៉ាងវែងនិងស្អាត។ នៅចាំបានថាកាលនោះរាល់ពេលដែលបង្រៀនលោកពុកតែងតែប្រើខ្ញុំឱ្យទៅយករំពាត់ដែលគាត់បានទុកនៅកៀនជញ្ជាំងក្នុងបន្ទប់គេងរបស់គាត់ ។ រាល់ពេលខ្ញុំទៅយករំពាត់ គឺខ្ញុំឈឺនិងខ្លាចបាត់រួចទៅហើយ ខ្ញុំបាត់បង់សតិ សួរអ្វីក៏មិនហ៊ានឆ្លើយ វិលវល់លែងដឹងខុស លែងដឹងត្រូវ ដឹងតែម៉្យាងគឺខ្ញុំខ្លាចរងរំពាត់។ ដូច្នេះអ្វីដែលលោកពុកបានផ្តាំ គ្រូបានបង្រៀន ខ្ញុំភ្លេចទាំងអស់ ។ វាដូចជាហួសចិត្តដែរ ដែលខ្ញុំជាអ្នកថែរក្សារំពាត់នោះឱ្យបានល្អ ត្រូវយកវាឱ្យគាត់វាយនិងយកវាមកទុកវិញនៅពេលគាត់វាយរួចហើយ។ វាមិនខុសពីការកាត់ទោស ជនល្មើសនៅប្រទេសចិន ក្រុមគ្រួសារជនល្មើសត្រូវចេញថ្លៃគ្រាប់កាំភ្លើងមួយគ្រាប់ដែលបានបាញ់ត្រូវក្បាលសាច់ញាតិរបស់ខ្លួនដែលមានទោសប្រហារជីវិតនោះទេ។
មានយប់មួយ ខ្ញុំចាំបានកាលនោះខ្ញុំមានអាយុប្រហែលប្រាំពីរ ប្រាំបីឆ្នាំ។ ខ្ញុំគិតលេខមិនចេះ ហើយដោយងងុយពេក ខ្ញុំក៏ងោកចុះ…។ លោកពុករបស់ខ្ញុំគាត់ឃើញបែបនោះ គាត់ក៏បានទាញកន្ទាស់បង្អួចដែលខ្ទាស់បង្អួចក្បែរដៃ មករុញថ្ងាសរបស់ខ្ញុំឱ្យងើយឡើយ។ បន្ទាប់មកទៀត… ខ្ញុំបានដឹងថាមានវត្ថុរាវម្យ៉ាងស្រក់ហូរចេញតាមប្រលោះចិញ្ចើមធ្លាក់មកលើច្រមុះនិងមាត់របស់ខ្ញុំ។ នោះជាឈាមរបស់ខ្ញុំ… ត្រូវហើយ!! ក្នុងខណៈពេលដែលលោកពុកយកកន្ទាស់បង្អួចមកឈូសថ្ងាសរបស់ខ្ញុំងើយឡើង គាត់ភ្លេចគិតថានៅចុងកន្ទាស់បង្អួចតែងតែដំដែកគោលមួយ ទុកសម្រាប់ទ្របង្អួច…។
អាធ្រាតយប់នោះ ដោយខ្ញុំឈឺមុខរបួស ខ្ញុំបានភ្ញាក់ ក្រោមពន្លឺភ្លើងចង្រ្កៀនផ្លុងៗ ខ្ញុំបានឃើញស្រមោលលោកពុកកំពុងអង្គុយនៅមាត់ទ្វាជក់បារី គាត់អង្គុយយូរណាស់ រហូតខ្ញុំគេងលក់…។
ល្ងាចមួយ ខ្ញុំបានទៅលេងផ្ទះមេភូមិដែលជាប់ផ្ទះរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំស្តាប់ល្ខោននិយាយជក់ពេករហូតភ្លេចមកងូតទឹក។ ខ្ញុំក៏មិនដឹងថាហេតុអ្វីបានជាលោកពុកមិនឱ្យពួកខ្ញុំស្តាប់ល្ខោនបាសាក់ ល្ខោននិយាយនោះឡើយ ព្រោះសូម្បីតែបងស្រីធំរបស់ខ្ញុំក៏គាត់មិនដែលហ៊ានស្តាប់ដែរ គាត់លួចស្តាប់នៅពេលដែលលោកពុកមិននៅតែប៉ុណ្ណោះ ។ ថ្ងៃនោះខ្ញុំត្រូវរំពាត់ កន្ទួលពេញខ្លួនមុនពេលញុំាបាយល្ងាច។ រហូតមកដល់ពេលនេះ ខ្ញុំមិនដឹងពីមូលហេតុដែលលោកពុកមិនឱ្យយើងស្តាប់ល្ខោននិយាយនិងល្ខោនបាសាក់នោះទេ ប៉ុន្តែពេលនេះពួកយើងអាចមើល ស្តាប់អ្វីៗតាមដែលយើងចង់។
ខ្ញុំត្រូវរំពាត់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ គ្រូវាយផង លោកពុកវាយផង ថ្ងៃខ្លះដៃខ្ញុំត្រូវហើមប៉ោងរហូតកាន់អ្វីមិនបាន ។ ខ្ញុំពិតជាចង់រកនរណាម្នាក់ដែលអាចជួយខ្ញុំបាន ប៉ុន្តែមិនមានទាល់តែសោះ សូម្បីតែម៉ែនិងយាយ។ ព្រោះពួកគាត់ម្នាក់ៗជឿថា លោកពុកធ្វើបែបនេះព្រោះចង់ឱ្យខ្ញុំចេះ ហើយប្រហែលមានតែវិធីប្រើ ហិង្សាបែបនេះទើបខ្ញុំអាចចេះបាន។ លោកពុកជាមន្ត្រីមានមុខមាត់នៅក្នុងខេត្ត គាត់ធ្លាប់ជាសាស្ត្រាចារ្យ គាត់ត្រូវបានមនុស្សទាំងអស់គោរពកោតខ្លាចដោយភាពម៉ឺងម៉ាត់និងភាពស្មោះត្រង់របស់គាត់។ ខ្ញុំក្លាយជាក្មេងបាក់ស្មារតី ខ្ញុំខ្លាចសូម្បីតែនិយាយជាមួយលោកពុក ខ្លាចមិនហ៊ានសូម្បីមើលមុខគាត់ រាល់ពេលខ្ញុំនិយាយជាមួយគាត់ គឺខ្ញុំត្រូវឱនមុខចុះ។ ខ្ញុំមិនដែលមានអារម្មណ៍ស្និទ្ធស្នាលជាមួយលោកពុកទាល់តែសោះ ព្រោះដោយសារតែរំពាត់និងការវាយរបស់គាត់បានសង់ជាជញ្ជាំងមួយយ៉ាងធំរវាងលោកពុកនិងខ្ញុំ…។ ដោយសារតែបែបនេះ ទើបខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំបានចាប់កំណើតខុសកន្លែង ហើយប្រហែលជាខ្ញុំមិនមែនជាកូនលោកពុកក៏ថាបាន ព្រោះខ្ញុំមិនដែលបានទទួលអារម្មណ៍ឬភាពកក់ក្តៅណាមួយពីគាត់នោះទេ។ ទៅសាលាគ្រូវាយ មកផ្ទះលោកពុកវាយ។ ខ្ញុំក្លាយជាក្មេងខ្លាចសាលា ខ្លាចផ្ទះ ហើយកន្លែងដែលផ្តល់ភាពកក់ក្តៅឱ្យខ្ញុំគឺដើមឈើទៅវិញ ខ្ញុំចំណាយពេលច្រើនលើដើមឈើ សូម្បីតែអានសៀវភៅ។
ព្រឹកមួយ ខ្ញុំបានចុះពីលើម៉ូតូដែលលោកពុកជូនទៅរៀន ដោយខ្ញុំអង្គុយនៅខាងមុខគាត់ ពេលចុះមិនប្រយ័ត្នបានធ្វើឱ្យកំភួនជើងរបស់ខ្ញុំបានប៉ះបំពង់សីុមាំុងដែលកំពុងតែពេញកម្តៅ។ ខ្ញុំឈឺ ឈឺខ្លាំង ឈឺស្ទើតែដើរមិនរួច ខ្ញុំទ្រាំរហូតចេញពីរៀន ហើយសាច់ជើងរបស់ខ្ញុំបានឆ្អិននិងចាប់ផ្តើមរលួយរបកចេញខ្លាញ់ហូរមកខាងក្រៅ ពេលខ្ញុំមកដល់ផ្ទះវិញ ។ ម៉ែសួរខ្ញុំថា ហេតុអ្វីខ្ញុំមិននិយាយប្រាប់លោកពុកភ្លាមៗ? ចម្លើយគឺមកពីខ្ញុំ«ខ្លាច»។ ខ្ញុំពិតជាគួរឱ្យអាណិត ខ្ញុំខ្លាចសូម្បីតែរឿងមិនគួរខ្លាច ខ្ញុំក្លាយជាក្មេងខ្លាចដោយគ្មានហេតុផល… ខ្ញុំខ្លាចលោកពុករហូតមិនចង់និយាយអ្វីទាំងអស់ជាមួយគាត់។
លោកពុកនៅតែបន្តវាយខ្ញុំរហូតដល់ខ្ញុំអាយុជាងដប់ឆ្នាំ នៅពេលដែលពួកយើងបានមករស់នៅភ្នំពេញ។ ថ្ងៃចុងក្រោយដែលគាត់វាយខ្ញុំគឺខ្ញុំមិនបានទៅរៀនគួរចិនប៉ុន្មានថ្ងៃ ហើយគាត់វាយខ្ញុំខ្លាំងបំផុតរហូតខ្នងរបស់ខ្ញុំជាំកកឈាមទាំងផ្ទាំង ហើយខ្ញុំត្រូវតែគេងផ្កាប់មុខជាច្រើនយប់ទម្រាំរបួសខ្ញុំជា។ រាល់ពេលដែលពុកវាយខ្ញុំ គាត់ហាមមិនឱ្យខ្ញុំយំចេញសម្លេង បើខ្ញុំហ៊ានស្រែក គាត់នឹងវាយខ្ញុំកាន់តែខ្លាំង ។ អ្វីដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើគឺត្រូវអង្គុយដោយឥរិយាបទសមសួន មិនរើ មិនទាញ មិនអូស… និយាយរួមគឺខ្ញុំគ្មានសិទ្ធិសូម្បីបង្ហាញការឈឺចាប់ ខ្ញុំត្រូវសម្តែងថាខ្ញុំរីករាយនឹងទទួលទណ្ឌកម្មបែបនេះ។ លោកពុកសួរខ្ញុំថាហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំមិនទៅរៀន? ខ្ញុំថា៖ ខ្ញុំចាំទៅជាមួយមិត្តភក្តិ ជិះកង់ទៅជាមួយគ្នា ហើយគេមិនបានទៅ ខ្ញុំក៏មិនទៅដែរ…។ លោកពុកថាគាត់នឹងទៅទិញកង់ឱ្យខ្ញុំទៅរៀនបន្ទាប់ពីវាយខ្ញុំហើយ ប៉ុន្តែគាត់មិនបានទិញឱ្យខ្ញុំទេ ។ ខ្ញុំក៏មិនសួរនាំ មិននិយាយអ្វីទាំងអស់ ព្រោះខ្ញុំដឹងថាលោកពុកគ្មានលុយទេ គ្រួសារយើងក្រលំបាករកតែអង្កច្រកឆ្នាំងមិនបានផង ។ ជាទម្លាប់រាល់ពេលដែលលោកពុកវាយខ្ញុំហើយ គាត់តែងតែអង្គុយសំកុកជក់បារី… ខ្ញុំពិតជាចង់ដឹងថាតើលោកពុកកំពុងគិតពីអ្វី?
វេលាកន្លងផុតទៅ… ខ្ញុំបានគិតឡើងវិញ។ ខ្ញុំនៅតែរៀនមិនចេះទោះបីជាគ្រូនិងលោកពុកវាយខ្ញុំយ៉ាងណាក៏ដោយ។ រហូតដល់ពេលនេះ… ខ្ញុំត្រូវធ្វើការជាមួយតួលេខដ៏ច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយខ្ញុំនៅតែអាចធ្វើបាន។
ខ្ញុំត្រូវនៅជាមួយលោកពុក ហើយមើលថែទាំគាត់ពេលដែលគាត់ចាស់ទៅ។ មានពេលមិនតិចទេដែលខ្ញុំលួចមើលគាត់ទំពាបាយ។ លោកពុកចាស់ហើយ លោកពុកមិនរឹងមាំដូចកាលពីមុន គាត់មិនអាចបង្រៀននិងវាយខ្ញុំបានទៀតទេ…។ លោកពុកបានបណ្តុះបណ្តាលមនុស្សជាច្រើនឱ្យមានឈ្មោះជាមន្ត្រីធំៗក្នុងជួររដ្ឋាភិបាល មានលុយ មានឡានជិះ… ក្នុងខណៈដែលគាត់មានត្រឹមតែកង់មួយ រស់នៅក្រោមដំបូលផ្ទះនិងការចិញ្ចឹមរបស់កូនតែប៉ុណ្ណោះ។
ដោយសារតែខ្ញុំមិនសូវស្និទ្ធស្នាលជាមួយលោកពុក រាល់ថ្ងៃខ្ញុំនិយាយជាមួយគាត់តិចបំផុត។ ត្រឹមតែជាអ្នកផ្តល់ឱ្យ គម្លាតរវាងខ្ញុំនិងគាត់នៅតែមានដដែល ជញ្ជាំងដែលគាត់បានសង់ គឺមិនបានរលាយបាត់នោះទេ ។ ខ្ញុំបានធ្វើបដិវត្តមួយក្នុងនាមជាម្តាយ ខ្ញុំមិនបានវាយដំកូនពេលដែលកូនរៀនមិនចេះនោះទេ។ ខ្ញុំយល់ពីអារម្មណ៍នៃភាពភ័យខ្លាច វាពិបាកខ្លាំងណាស់ ហើយខ្ញុំក៏មិនចង់សាងជញ្ជាំងរវាងកូននិងខ្ញុំដែរ។ ខ្ញុំបង្រៀនឱ្យកូនស្រឡាញ់សាលា មិត្តភក្តិ គ្រូបង្រៀន…។ ខ្ញុំមើលឃើញថា គ្រូបង្រៀនឥឡូវបានផ្លាស់ប្តូរថ្មី ដោយមិនប្រើហិង្សាលើកុមារបើទោះពួកគេរៀនមិនចេះ។ ខ្ញុំចង់ក្លាយជាមិត្តភក្តិកូន អាចឱ្យកូននិយាយប្រាប់ខ្ញុំបានគ្រប់រឿងដែលនាងចង់និយាយ ហើយនាងនិយាយច្រើនណាស់រាល់ថ្ងៃ។ ថ្វីបើខ្ញុំមិនដាក់សម្ពាធឱ្យកូន ប៉ុន្តែបើប្រៀបធៀបកាលខ្ញុំមានវ័យប៉ុននាង នាងពូកែជាងខ្ញុំឆ្ងាយណាស់ ដូច្នេះខ្ញុំរីករាយជាមួយអ្វីដែលនាងបានធ្វើ។
ទីបំផុត ខ្ញុំកែប្រែការគិតរបស់ខ្ញុំចំពោះគ្រួសារទាំងមូល។ ខ្ញុំរីករាយច្រើន ព្រោះតែរឿងទាំងនោះបានបង្រៀនខ្ញុំ ឱ្យខ្ញុំត្រូវរស់នៅដោយវិធីណា? នៅពេលលដែលលំបាក យើងអាចរកឃើញខ្លួនឯង នៅពេលដែលលំបាក យើងកាន់តែរឹងមាំជាងមុន។ លោកពុករបស់ខ្ញុំនៅតែជាមនុស្សដែលនៅក្បែរខ្ញុំច្រើន ហើយបង្រៀនឱ្យខ្ញុំទទួលយកការពិតមួយ។
គ្មានឱពុកម្តាយណាដែលមិនស្រឡាញ់កូន វាយកូនគឺឈឺចិត្តខ្លួនឯង។ កាលពីតូច ខ្ញុំមិនល្អនឹងអាចផ្តល់មោទនភាពទៅលោកពុកបាន ប៉ុន្តែពេលនេះខ្ញុំជឿថាលោកពុកប្រាកដជាយល់ផ្សេង ។ ខ្ញុំលែងឆ្ងល់ថាហេតុអ្វីលោកពុកអង្គុយសំកុកជក់បារីទៀតទេ គាត់ប្រាកដជាឈឺចិត្តណាស់ដែលបានវាយមកលើខ្ញុំ…។
អត្ថបទមួយនេះ ចាត់ទុកជាមេរៀនមួយដែលពួកយើងត្រូវរៀន។ ព្រោះខ្ញុំជឿថាមនុស្សចាស់ភាគច្រើនកាលពីមុន គឺបានប្រើរំពាត់នេះដើម្បីឱ្យកូនបានចេះ ប្រើរំពាត់ដើម្បីបង្ហាត់កូន… រំពាត់ត្រូវបានជំនួសដោយពាក្យសម្តីនិងក្តីស្រឡាញ់ដែលពួកគាត់មាន ហើយក្មេងជាច្រើនសុទ្ធតែបានឆ្លងកាត់រសជាតិបែបនេះ។ សូមរៀនពីពួកគាត់ដើម្បីឱ្យខ្លួនយើងកាន់តែប្រសើរឡើង។
មានសង្ឃឹម 
កាលពីមុនញុំបានមើលជើងរបស់ចិន្ដា រកកន្លែងដែលរលាកបំពង់ស៊ីម៉ាំងម៉ូតូនោះ តែមើលឃើញមិនច្បាស់ទេថារលាក ព្រោះតែវាយូរណាស់ទៅហើយ។
អតីតកាលដែលរស់ក្រោមរំពាត់ព្រឹកល្ងាច ញុំឆ្លងកាត់យ៉ាងច្រើនឆ្នាំ តែរំពាត់ដេលវាយវាត់លើខ្លួនប្រាណញុំមិនមែនដោយក្ដីស្រលាញ់ ដោយធ្វើលំហាត់មិនកើតនោះទេ តែដោយការស្អប់ខ្ពើមទៅវិញ ដូច្នេះហើយបានជាញុំមិនមានគំនិតវិជ្ជមានចំពោះរំពាត់ និង ចាស់ៗទាល់តែសោះ។
វានៅមានស្នាម តែវាមិនសូវច្បាស់ដូចមុននោះទេ។ អរគុណសម្រាប់ការចូលរួមចែករំលែក។